Beth Hart blijft vechten tegen haar demonen

Beth Hart komt deze maand voor twee solo-optredens naar Nederland. Ze heeft er zin in, zegt ze. Maar, voegt ze er direct aan toe, ze zal er bloednerveus voor zijn. Een opmerkelijke bekentenis voor een zangeres die volgend jaar de Ziggo Dome gaat plat spelen.

Beth Hart kan zich haar allereerste soloshow nog goed voor de geest halen. “Dat was een hel”, herinnert ze zich. “Mijn manager was met dat idee gekomen. Echt, ik kon hem wel vermoorden. Ik weet nog dat ik de eerste zes liedjes heb gezongen, zonder ook maar een woord tot het publiek te richten. Pas daarna ontdooide ik een beetje. Dood eng vond ik het.”
Het is een kwetsbare kant van de zangeres die tijdens optredens altijd zo krachtig en overtuigend overkomt. Blues, rock, soul en jazz, uit welk vaatje Beth ook tapt, de luisteraar wordt steevast bij de strot gepakt als zij de mond opentrekt. En dan staat ze ook nog eens haar mannetje naast topgitaristen als Jeff Beck, Joe Bonamassa, Slash en Buddy Guy. Die onbevreesde Beth Hart reist dus met knikkende knieën af naar Zwolle en Nijmegen.
“Nou ja, knikkende knieën… Bang ben ik er niet meer voor, maar dit is voor mij geen routineklus. Ik treed niet vaak in m’n eentje op. Dat maakt deze solotour zo spannend.”
Het concert in Nijmegen zal plaatsvinden in de monumentale Stevenskerk. Beth is nu al lyrisch over die gebeurtenis. “Ik zou graag alle soloconcerten in een kerk willen doen. Het is de plek waar mensen samenkomen om God te eren. Dat gevoel van verbondenheid geeft me zoveel energie.”
Het raakt een gevoelige snaar bij Beth. Geloof is in de loop der jaren een belangrijke rol gaan spelen in haar leven. “Als kind ging ik nooit naar kerkdiensten, maar stiekem glipte ik wel eens een kerk in als er niemand meer was. Ik hield van die serene atmosfeer. Tegenwoordig ga ik regelmatig naar de kerk. Ja, ik geloof in de Heer. Als ik dat niet had gedaan, was ik er niet meer geweest.”
Het leven van de 45-jarige inwoonster van Los Angeles is niet over rozen gegaan. Telkens als het tegenzat, greep ze naar alcohol en drugs. “Vanaf mijn kleutertijd heb ik last van depressies. Soms duren ze vier weken, soms twaalf. Je gaat in zo’n zwarte periode middelen pakken die je even naar een andere wereld helpen. Zo simpel is het eigenlijk. Maar voor je het weet, ben je zwaar verslaafd. Binnen de kortste keren valt je haar uit en weeg je nog maar 46 kilo.”
“Als je diep in de shit zit, ga je iedereen wantrouwen. Er zijn momenten dat ik mezelf niet eens meer vertrouw. Je ziet in iedereen een vijand, behalve in God. Hij is dan de enige die van me houdt. Dat weet ik! Wat ik ook doe, hij blijft me steunen. Hij heeft me al zo vaak gered.”
De zware tijden waarin harddrugs haar leven ontregelden, heeft ze ver achter zich gelaten. En vandaag de dag is Beth Hart een jaar of drie van de drank af. “We hebben een vrouwelijke pastoor in onze kerk. Zo’n lieve vrouw. Toen ik een poosje terug weer eens een alcoholprobleem had, heeft zij zich over mij ontfermd en me ontzettend geholpen.”
Ook Nederland speelt een cruciale rol in haar carrière. “Na mijn eerste twee albums werd ik gedropt door de platenmaatschappij. Ondanks dat ik een hit had gescoord met LA Song. Maar ik zat in een flinke verslavingscrisis en was op sterven na dood. Anderhalf jaar lang heb ik geen muziek kunnen maken. Met hulp van mijn echtgenoot Scott kroop ik uit het dal en wilde weer een album opnemen. Dat werd Leave The Light On, prompt opgepikt in Nederland. Hier kon ik mijn eerste optredens weer doen en dat voelde zo goed. Eindelijk stond ik voor een publiek dat me niet veroordeelde omdat ik mijn leven had verkloot. Ze hielden van me vanwege mijn muziek.”
Sinds die tijd groeit de mondiale belangstelling voor Beth Hart en is er waardering voor haar enorme talenten. Ook collega’s horen die, zodat ze maar wat graag met haar willen samenwerken. Na Leave The Light On is er een tiental albums verschenen, waaronder drie met bluestitaan Joe Bonamassa. Maar ook de zalen nemen in omvang toe. De afgelopen twee jaar verkocht ze de Heineken Music Hall uit en volgend jaar staat ze in die nog grotere hal ernaast, de Ziggo Dome. Met band, dan wel.
Haar laatste album Fire On The Floor is een wervelende mix van rock, blues en jazz. “Met Joe Bonamassa had ik al eens wat jazzy dingen gedaan, maar ik wilde dat uitbouwen. De liefde voor jazz heb ik van mijn moeder. Ze draaide vroeger platen van Billie Holiday enzo. Het is de muziek van mijn jeugd. Onlangs bezocht m’n moeder een concert van me, samen met haar nieuwe vriend. Ze is nu 81 – ik ben zo trots op haar.”
“Liedjes schrijven is voor mij een therapie. Ik ben niet in de muziek gegaan omdat ik dat ‘leuk’ vond. Ik deed het omdat ik het nodig had. Het was een uitlaatklep. Nog steeds. Als ik me goed voel, schrijf ik nauwelijks iets. Ik ga dan lekker tuinieren, vissen of koken. Nu het goed gaat, schrijf ik minder. Maar dat kan zo veranderen. Mijn verleden neem ik altijd mee. Ik weet als geen ander dat verleidingen en demonen altijd op de loer liggen.”

Beth Hart: De Spiegel Zwolle 25/10, Stevenskerk Nijmegen 26/10, Ziggo Dome Amsterdam 12/5.