Toe maar, Marco Borsato somt in sneltreinvaart op waar hij allemaal heeft gestaan in de afgelopen jaren. Een indrukwekkende lijst. Ahoy, Gelredome (tweeëntwintig keer!), De Kuip, Ziggo Dome – Neerlands populairste zanger heeft gigantische mensenmassa’s voor zijn neus gehad. Maar dit is toch even anders. De Duizend Spiegels Tour raast eens niet langs megahallen en stadions, maar doet het clubcircuit aan. Met het publiek dicht op Marco’s huid. “Echt mensen, ik ben nog nooit zo zenuwachtig geweest. Maar het is heerlijk. Het kippenvel staat op m’n armen.”
Niet eerder was Marco Borsato zo aanraakbaar als tijdens deze tour. Letterlijk en figuurlijk. Wars van arrogantie of sterallures was hij altijd al, maar nu kan hij de band met zijn fans nog nauwer aanhalen. Een handje hier, knipoogje daar; een dolletje zus, een praatje zo. De aimabele zanger transformeert als een toegankelijke profeet het poppodium tot een intieme kerk waar de emoties over en weer vliegen.
Want daar is Borsato een meester in. Geholpen door de bedwelmende muziek van John Ewbank, deelt San Marco met een Zuid-Europese pathos zijn gevoelens met het publiek. En zij met hem. Ik Zou Het Zo Weer Overdoen van het laatste album Duizend Spiegels is een bundeling van bombastische hartenkreten, Zij een zacht wiegende meezinger op een laag van balsemende synths en Verlies een oversentimenteel luisterlied waarin iedereen wel wat kan herkennen.
Toch kan Borsato daarin ook doorslaan. Het met dochter Jada opgenomen Samen Voor Altijd overschrijdt grens van het toelaatbare en is nog zoeter dan de zoetsappigste Disney-film. Zijn twaalfkoppige band slaat zich echter bekwaam door deze ergernis heen en haalt zelfs met zijdelingse Coldplay-verwijzingen pittig uit in Branden Aan De Zon. Ook weet het orkest wel raad met een verrassende bigband uitvoering van Dromen Zijn Bedrog. Maar wat vooral fascineert, is die alomvattende, bijna religieuze atmosfeer.
Marco Borsato: Duizend Spiegels
Gezien: Hedon Zwolle 12/4