Met een afgemeten tour langs zeven clubs viert Alain Clark de release van zijn vijfde album Walk With Me. Zo op het eerste gezicht oogt alles rond de zanger een tikkeltje minder dan voorheen. De aandacht van de media is minder intensief, op het podium is het minder druk (de blazerssectie die Clark ooit stevig in de rug blies, is verdwenen) en door dat grote, lege balkon in het Zwolse poppodium Hedon lijkt ook de publieke belangstelling minder overweldigend.
Misschien komt het allemaal, omdat Walk With Me gewoon minder is. Liedjes schrijven kan de charmante zanger nog steeds, maar de verrassing ontbreekt. Zijn vorige album Generation Love Revival (’12) was dankzij allerlei Prince- en Lenny Kravitz-verwante escapades spannender en spectaculairder. Alsof hij daar zelf van geschrokken is, grijpt Alain Clark nu weer terug op vaste waarden.
Het eerste deel van zijn show is een bundeling van swingende, oude soulnummers. Foxy Lady, Blow Me Away en Love Is Everywhere beantwoorden aan de dansbehoefte van de bezoekers, maar monden al gauw uit in een geforceerde ‘hoe vermaak ik mijn publiek’ sfeer. Obligate meezingsessies en veel te gemakkelijke bruggetjes – zoals naar Push It van Salt-n-Pepa – maken Clark aaibaar, maar ook weinig urgent.
Het grote avontuur wordt gemeden. Alain Clark gaat op zeker met vluchtige niemendalletjes als Someone To Hold, Back In My World en Sweet Taste. Of met Wonderful Day, dat in een gedateerd, jaren tachtig Latin-rimte eindigt.
Dat het ook anders en minder oppervlakkig kan, laten prachtige, verstilde liedjes als Change Will Come en In My Arms horen. Dankzij de warme samenzang kunnen deze wedijveren met de gevoeligste country songs. Ook het funky Signal Of Distress en poppy Let Some Air In tonen aan dat in Alain Clark nog steeds een groot artiest schuilt. Helaas laat hij dat deze avond te weinig zien.
Gezien: Hedon Zwolle 18/4