Het succes van Stille Nacht blijkt niet alleen uit de uitpuilende en bloedhete zaal tijdens de optredens van Mister And Mississippi, Maaike Ouboter, Tim Knol en Eefje de Visser. Het ingetogen festival, waarbij het accent ligt op singer/songwriter muziek, heeft dit jaar voor het eerst navolging gekregen in Eindhoven en Volendam. Bovendien is Stille Nacht genomineerd als beste festival van Nederland.
Voor het derde achtereenvolgende jaar is poppodium Underground de bakermat van dit sympathieke, kleinschalige indoorevenement. Het hele pand wordt benut om de veertien optredens te herbergen. De grote zaal is het epicentrum, maar zoals gebruikelijk op een festival kun je het hoofdpodium maar beter mijden. Vooral in de bijzaaltjes, die je via nauwe en spannende gangetjes kunt bereiken, zijn de pareltjes te bewonderen.
Zo is het belendende danszaaltje met zijn spiegelende wand omgedoopt tot Spiegelzaal. De Ierse zanger Adrian Crowley imponeert er met een diepe baritonstem die de somberste buien van Nick Cave en Scott Walker in herinnering roept. Zijn ruimtelijke gitaarspel voorziet At The Starlight Hotel, Red River Maples en Juliet I’m In Flames van een melancholische ondertoon, die in de muisstille zaal aardedonker nagalmt. Voor Crowley is het een perfecte ambiance om Lou Reeds Ocean te coveren.
Vuriger gaat het op die plek toe bij Town Of Saints, het folkgezelschap dat een hogere versnelling kiest. Typisch zo’n band die we nog veel gaan zien op de festivalpodia.
Maar voor het echt intieme werk moet je in één van de twee Huiskamers zijn. Meindert Talma excelleert er op droogkomische wijze, maar ook de New Yorker Emanuel Ayvas maakt met zijn rijke composities een ijzersterke indruk. Een fijn festival, waar artiesten en bezoekers elkaar respecteren en complimenteren. Waar vind je dat nog?
Gezien: Underground Lelystad 14/12.