Het zijn vooral de laatste tien minuten die een onuitwisbare indruk zullen maken. Zeker, in het uur ervoor is het al genieten geblazen. Maar de adrenalinestoot die Monomyth ons, argeloze bezoekers, in een grandioze apotheose bezorgt, is te bizar voor woorden. Alsof je op de rug zit bij Felix Baumgartner, de Oostenrijkse skydiver die vorig jaar die spectaculaire sprong van 39 kilometer hoogte maakte. Met Monomyth beleef je die sprong. Steeds harder gaat het de peilloze diepte in. Witte lichtflitsen schieten als kometen voorbij, moordend is het tempo. De wereld begint te draaien, je lijkt het bewustzijn tijdens deze vrije val te verliezen. Gelukkig zetten de allerlaatste noten je weer veilig op aarde. Even schud je met het hoofd. Wat is er in vredesnaam gebeurd deze avond?
Stonerrock. Krautrock. Drone-music. De Haagse formatie Monomyth doet er niet moeilijk over. Ja, dit zijn de pijlers waarop deze formatie is gebouwd. Voeg daar een dosis spacerock aan toe en het geluid van het titelloze debuutalbum is in woorden gevat. Woorden die verder overbodig zijn, want Monomyth is een puur instrumentale band. Een zanger komt er niet aan te pas.
Wellicht daardoor lijkt het optreden op sommige momenten wat spanningsloos voort te kabbelen. Maar vergis je niet, Monomyth werkt via eindeloze herhalingen toe naar een adembenemende climax. Stukken als Vanderwaalskrachten, Vile Vortices en The Groom Lake Engines nemen meer dan tien minuten in beslag en komen slechts een enkele keer tot een hevige eruptie. Maar het geheel heeft een hypnotiserende uitwerking die zijn gelijke niet kent. Zeker de laatste twee, niet eerder uitgebrachte compositorische enigma’s, leveren telkens van kleur verschietende sfeerbeelden op. Van vernuftige, naar progrock neigende ritmiek naar die hevig pulserende, bijna angstaanjagende eindsprint. Magistraal.
Gezien: Burgerweeshuis Deventer 13/12.