Wereldnieuws is het niet, maar ingewijden pinken toch een traantje weg als in maart 2013 de Amerikaanse singer/songwriter Jason Molina overlijdt. Alle inspanningen om de 39-jarige zanger van de alcohol af te houden, blijken voor niets te zijn geweest. Zijn muzikale erfenis is indrukwekkend: in amper vijftien actieve jaren produceert hij twee keer zoveel albums, singles en epees. Nu, tien maanden later, leent één van die platen de titel voor een nieuw initiatief op festivalgebied. Fading Trails, een rondreizend minifestival langs drie Nederlandse steden. Een mooi saluut aan de te vroeg overleden muzikant en liedjesschrijver.
Van uitgesproken headliners wil Fading Trails niets weten, maar Alasdair Roberts neemt ontegenzeglijk een bijzondere plaats in. De Schotse troubadour levert in 2000 een belangrijke bijdrage aan de albums Ghost Tropic en The Lioness van Jason Molina. Hoewel ze geestverwanten zijn, onderscheidt de lo-fi indierock van Molina zich duidelijk van de Keltische folk van Roberts. Zijn vorig jaar verschenen album A Wonder Working Stone is hierop geen uitzondering.
Alasdair Roberts is één van de negen acts, die het affiche van Fading Trails vult. Wie echter denkt dat de eerste editie van het kleinschalige evenement enkel ruimte biedt aan verstilde singer/songwriters, heeft het mis. Fading Trails werpt een brede, zelfs gewaagde blik op pop en rock en schuwt daarbij het experiment niet. Zo zal het ingetogen geluid van Roberts, maar ook van het spiritueel geladen Hiss Golden Messenger een ferm weerwoord krijgen van de Deense herrieschoppers Lower en het excentrieke punkduo The Garden uit Californië.
Maar vooral de onontdekte, ruwe diamanten verdienen aandacht op Fading Trails. Zoals Steve Gunn, een nauwelijks in hokjes te plaatsen gitarist uit New York. De combinatie van country en folk met psychedelische elementen en funk klinkt verfrissend en kan zich alleen maar uitkristalliseren dankzij Gunns verfijnde gitaartechniek. De bijkomende interesse voor traditionele Indiase muziek vertaalt zich in een repetitieve cadans zoals die te horen is op zijn laatste album Time Off.
Nog raadselachtiger zijn de klanken van het Australische project The Boy Who Spoke Clouds. Het brein hierachter is Adam Casey, een in Melbourne wonende multi-instrumentalist. Naast het bespelen van piano en gitaar, experimenteert dit buitenbeentje met exotische instrumenten als de draailier en cimbalom. Ook heeft Casey zich toegelegd op Aziatische keelzang. Door melodielijnen over elkaar op te nemen, ontstaat een gelaagd muzikaal mysterie met transcendente eigenschappen.
Op een vergelijkbare frequentie opereert Robert Aiki Aubrey Lowe, optredend onder de naam Lichens. Meer nog dan bij The Boy Who Spoke Clouds is de stem het uitgangspunt voor de ambient getinte geluidsexperimenten. De vocale, woordeloze improvisaties van de New Yorker wentelen zich op een bed van zacht zoemende synths. Bovendien maken kleurrijke videoprojecties zijn performances tot geestverruimende belevenissen. Het is daarom niet verwonderlijk dat Lichens een liveartiest is bij uitstek. Albums maakt hij nauwelijks. Zijn laatste, getiteld Omns, dateert alweer van zeven jaar geleden. Spannende gedachte, de avant-gardistische drone van Lichens geplaatst naast de traditionele folk van Alasdair Roberts. Er zijn maar weinig festivals die dat aandurven.
Fading Trails: Burgerweeshuis Deventer 31/1, De Spot Middelburg 1/2. Ekko Utrecht 2/2.
Ook interessant
|