Tien nummers, dertig minuten. Meer heeft het Amerikaanse trio Weedeater niet nodig om het Burgerweeshuis knock-out tegen de grond te slaan. Een enkeling smeekt tevergeefs om een toegift, maar het is over en uit. Zanger/bassist ‘Dixie’ Dave Collins zet nog eenmaal de Jack Danielsfles aan de mond en loopt dan het podium af. De tiendaagse veldtocht door Europa zit erop.
Het is een bizar verloop van de avond. Nadat de Australische opwarmer King Parrot het voorprogramma met veel bombarie heeft opgerekt naar een uur, laat de slagvaardige hoofd-act zien hoe je in de helft van de tijd een optimaal rendement scoort. Met een verpulverende best-of van de vier albums die het drietal uit North Carolina uitbracht, krijgt het voor een zondagavond goed bezochte Weeshuis ongenadig billenkoek.
Sludgemetal wordt het territorium genoemd waarin Weedeater zich begeeft. Zwaar en log zijn de veelal refreinloze tracks, waarin de laaggestemde en overstuurde gitaarerupties van Dave ‘Shep’ Shepherd een kernfusie aangaan met de brullende bassen van Collins. De eerste vier nummers, afkomstig van het laatste album Jason…The Dragon, leggen een barbaars maanlandschap bloot dat de bezoekers noodzaakt het meest uitgebreide overlevingspakket uit de kast te trekken.
Hammerhandle, Mancoon en Turkey Warlock hakken er stevig in, maar Weedeater krijgt een gemeen, scherp randje door de ijselijke raspstem van ‘Dixie’ Dave Collins. Zijn inhumane uithalen in Wizard Fight en Gimme Back My Bullets maken zelfs van Lemmy Kilmister (Motörhead) een zoetgevooisd nachtegaaltje.
Zoek niet naar nuance in deze verpletterende tsunami van decibellen. Die is er niet, of het zou de break in het laatste nummer Weed Monkey moeten zijn. Nee, de optische verrassing komt van drummer Travis ‘T-Boogie’ Owen, die in deze heksenketel jongleert met zijn drumstokken en als een lenige turner tegen zijn bekkens schopt.
Gezien: Burgerweeshuis Deventer 15/3