Op de eerste dag heeft Dauwpop een interessante band op het hoofdpodium staan. The Waterboys, bekend van The Whole Of The Moon, al meer dan twintig jaar een constante factor in het linker rijtje van de Top 2000.
Natuurlijk is Mike Scott trots op de jaren tachtig klassieker The Whole Of The Moon. Zoals hij trots is op al het werk dat hij voor The Waterboys schreef. Maar de 63-jarige Schot met een Iers paspoort is geen weemoedige nostalgicus. “Welnee, ik zit ruim veertig jaar in het vak en ben het meest trots op wat ik nú doe. Tegenwoordig schrijf ik betere liedjes, zing ik beter en heb ik een betere band.”
Scott, oprichter van The Waterboys en tevens het enig overgebleven oerlid, snapt de fans die de oude tijden blijven romantiseren. En ja, ook hij hoort de jeugdige energie terug op de eerste platen, maar constateert daarnaast dat de band zich op alle vlakken heeft ontwikkeld. “Ik wil onze oude fans niet teleurstellen, maar ik ben nooit blijven hangen in het verleden. Ik ben altijd op zoek naar iets nieuws. Echte Waterboys-volgers zijn dat inmiddels wel gewend.”
De rijke catalogus van The Waterboys bevestigt dat beeld. In vier decennia heeft de band een fraaie discografie opgebouwd waarop een waaier aan invloeden en stijlen te beluisteren is. Het gloednieuwe album All Souls Hill sluit naadloos aan bij die traditie.
“Ik houd van veel verschillende muziekstijlen”, vertelt Scott. “En als je al wat langer in de popwereld rondloopt, is het logisch dat je van alles uitprobeert. Pop, rock, folk, country, blues, gospel – ik probeer zoveel mogelijk terreinen te verkennen. Het zou zomaar kunnen dat de volgende album een jazz-plaat wordt”, lacht hij.
Daarmee onderscheidt het werk van The Waterboys zich van generatiegenoten als U2, Simple Minds en Big Country. Niet alleen in veelzijdigheid steekt Scott zijn concullega’s naar de kroon, ook in productiviteit. Zeker de laatste jaren. De afgelopen zeven jaar zijn er maar liefst zes albums verschenen. En alle van een uitstekende kwaliteit.
Titelnummer All Souls Hill opent het nieuwe album op wervelende wijze. Een rock ’n roll-symfonie, balancerend tussen hoop en vrees, die herinneringen oproept aan ‘The Big Music’ atmosfeer van The Whole Of The Moon. “Het is een epische track die in het verlengde ligt van andere albumopeners als December en Don’t Bang The Drum”, zegt Scott daarover.
Naast eigen werk als het pompende, aan Donald Trump refererende, The Liar en het spoken word-achtige In My Dreams, vallen twee covers op. Passing Through is een country-folktraditional uit de jaren veertig, die in Scotts arrangement is uitgewerkt naar een ruim negen minuten durende gospelsong. Once Were Brothers is een track uit ’19 van Robbie Robertson, ooit de leadgitarist van het legendarische gezelschap The Band. Robertson schreef het nummer als een verzoenende ode aan de voormalige bandleden.
“Toen het uitkwam vond ik het direct een geweldig lied en nam een versie op voor de lol. Maar tekstueel miste ik iets, Robertson was naar mijn idee niet ver genoeg gegaan. Kortom, ik heb er een couplet bij geschreven. Tamelijk ongebruikelijk ja. Uiteindelijk waren we er zo tevreden over dat we het wilden uitbrengen. Ik heb de opname doorgestuurd naar Robertson en hij reageerde vrijwel direct. Hij kende The Waterboys en volgde ons al langere tijd. Dat was fantastisch om te horen. Maar zijn enthousiasme over onze bewerking van Once Were Brothers gaf ons helemaal een waanzinnig goed gevoel.”
Met het nieuwe album in de knapzak gaan The Waterboys een zomer vol optredens tegemoet. De repetities daarvoor zijn enkele weken geleden gestart. Zonder oudgediende Steve Wickham. De violist uit Dublin heeft laten weten te kappen met The Waterboys. Mike Scott heeft begrip voor dat besluit. “Tijdens de covidperiode heeft hij zich op eigen projecten gestort. Daar wil hij een vervolg aan geven, waardoor er geen plaats meer is voor The Waterboys. Maar eerlijk gezegd, zijn inbreng op de laatste platen werd steeds kleiner. Een viool is niet in ieder nummer in de te passen, moet je weten.”
Spelen op een festival wekt bij Mike Scott altijd een dubbel gevoel op. “Het heeft iets ambivalents. Enerzijds rust er weinig druk op je: je bent een van de vele acts en het succes hangt niet alleen van jou af. Anderzijds sta je voor een groot publiek waarvan een belangrijk deel je waarschijnlijk niet kent. Dat verhoogt de spanning. Ik beschouw het altijd als de kans om fans bij andere bands weg te kapen.”
The Waterboys: donderdag 26 mei op Dauwpop. Bud Main Stage van 17:15 – 18:30 uur.