John Mayall wordt volgende maand 86 jaar. Tijd om het wat rustiger aan te doen, zou je denken. Maar de Britse bluesveteraan denkt daar zelf heel anders over.
Op tournee gaan slopend? John Mayall hoeft geen seconde over die vraag na te denken. “Niet echt. Tenminste, voor mij is het geen enkel probleem. We hebben een leuke band en elke trip langs de Europese poppodia zie ik als een nieuw avontuur.”
Zesentachtig. Voor een normaal mens is het bereiken van die leeftijd al een hele prestatie, laat staan voor een muzikant. Maar voor John Mayall lijkt het de gewoonste zaak van de wereld. “Jaarlijks doen we zo’n honderd shows, makkelijk zat. Ik heb er plezier in en de energie er nog voor. Dit is mijn leven, ik weet niet beter.”
Een carrière van meer dan zestig jaar achter de kiezen en dan nog zo actief. En wat voor carrière. Met zijn band The Bluesbreakers was hij in de vroege jaren zestig een belangrijke schakel in de Britse bluesmuziek. Bovendien bleek Mayall’s collectief een ultieme leerschool voor latere grootheden als Eric Clapton, Jack Bruce en Fleetwood Mac-leden Peter Green, John McVie en Mick Fleetwood. Het heeft Mayall de eervolle bijnaam Godfather of British Blues opgeleverd.
Zelf heeft ie weinig op met die eretitel. “Ach, het doet me niet zo veel. Ik weet ook niet of het klopt. Ik heb alleen maar gedaan wat ik leuk en interessant vond. Meer niet. Maar ik ga er niet onder gebukt hoor.” Een zuinig lachje klinkt door.
John Mayall en de blues zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. “Blues is een gevoel”, zegt hij. Blues beluister je niet, je absorbeert het. Net als jazz. Het is een kwestie van beleving.”
In zijn jonge jaren stak hij veel op van blueshelden als John Lee Hooker, Sonny Boy Williamson en T-Bone Walker met wie hij door Engeland toerde. “Dat was natuurlijk geweldig om die gasten te ontmoeten en met ze te spelen. Ik bewonderde de dynamiek in hun spel, maar leerde ook dat de volumeknop niet altijd wagenwijd open hoeft te staan. Juist een tikje zachter heeft soms een groter effect.”
Of die Amerikanen ook wat van hem overnamen, durft hij niet te zeggen. “Ik zou het niet weten. Die mannen deden wat ze zelf wilden. Vergeet niet dat zij toen al een heel leven achter zich hadden.”
Ondanks zijn indrukwekkende verleden is John Mayall er de persoon niet naar daarin te blijven hangen. Nog steeds is hij een man van het hier en nu. Zo bracht hij dit jaar een splinternieuw studioalbum uit: Nobody Told Me. Zijn zoveelste, maar toch alleszins de moeite waard. Al was het maar vanwege de medewerking van zwaargewichten als Joe Bonamassa, Steven Van Zandt en Todd Rundgren. Of vanwege het gegeven dat de opnames werden gemaakt in de studio van Dave Grohl (Foo Fighters).
Ook bij dit onderwerp laat de ouwe rot zich weer van zijn nuchtere kant zien. “Het maakt mij weinig uit waar ik mijn platen opneem. Als de goede apparatuur er maar staat. De keuze voor Studio 606 is gemaakt door mijn producer Eric Corne. Hij vond dat de meest geschikte plek. Nou prima. Met het resultaat ben ik heel tevreden.”
Tot een ontmoeting met Dave Grohl kwam het niet, maar bluesgitarist Joe Bonamassa is een goede bekende van John Mayall. “We hebben vaak met elkaar gespeeld. Joe en ik wonen bij elkaar in de buurt, dat maakt het wel zo makkelijk.” De snarenkiller is met zijn splijtende gitaarsolo’s te horen in nieuwe songs als What Have I Done Wrong en Delta Hurricane.
Bonamassa is een van de zes gitaristen op Mayall’s nieuwe album. “Ik kies voor mijn platen altijd weer andere muzikanten. Allemaal mensen waar ik graag mee wil werken. Kennelijk willen zij dat ook met mij. Het gaat erom dat je er een goed gevoel bij hebt.”
De samenwerking met de psychedelische Todd Rundgren en Alex Lifeson van de progrockband Rush zou je als een experiment kunnen beschouwen. Getuige de songs That’s What Love Will Make You Do en Evil And Here To Stay pakt dat uitstekend uit. Maar de grootste uitdaging ging John Mayall aan met Carolyn Wonderland: de allereerste vrouwelijke gitarist in de band van de routinier.
“Ehm tja, dat heb ik ook gehoord. Geen idee waarom dat nooit eerder is gebeurd. Zoiets moet op een natuurlijke manier ontstaan, anders werkt het niet. Carolyn heeft eerst een paar nummers ingespeeld op mijn vorige album en sinds een jaar is ze bandlid. Ze staat haar mannetje hoor.”
Mayall ook. Voorlopig is hij niet van plan te stoppen. Zelfs de fikse longontsteking die hij een jaar geleden opliep, bracht hem niet op andere gedachten. “Ik was goed ziek, maar er was geen moment waarop ik dacht: dit is het eind van mijn carrière. Welnee. Ik had maar één doel: zo snel mogelijk beter worden en het podium weer op.”
John Mayall is te zien: Q-Factory Amsterdam 28/10, Metropool Hengelo 31/10.
Wegens gezondheidsklachten heeft John Mayall deze optredens moeten annuleren. Toch bijna uitgebluest dus…
M. Philipse
Een geweldig sieraad voor de muziek ! Heb hem halverwege de jaren zeventig twee maal in Breda gezien, en een paar jaren geleden in gebouw T. Zijn dynamiek heeft nog niets aan kracht ingeboet.
Een standbeeld voor die man !!
Ger Ottevanger
Dat is lang geleden, ik heb John Mayall in Ierland gezien en zijn optreden, maar dat was in 1968. Ik weet er nog weinig van, maar hij was nog niet erg bekend. Ik weet nog dat het een zaal was, met aan ene kant meisjes en de andere kant Jongens.
Er waren verschillende bands en in de buurt van de white hill, waar U2 vandaan kwam. Ik kan me herinneren dat het bij de zee was. En in Dublin. Ik Ben toen zijn platen gaan verzamelen en heb die toen ook gekocht.
Dus het heeft wel indruk gemaakt.