Albert Hammond dankt zijn bekendheid vooral aan de hits die hij zelf heeft vertolkt. The Free Electric Band, I’m A Train en I Don’t Wanna Die In An Air Disaster – het zijn allemaal dikke top tien hits geworden. Met de akoestische gitaar op schoot geeft de donkere krullenbol kleur aan de jaren zeventig. In het middle-of-the-road genre dan wel te verstaan. Maar dat de liedcatalogus van de onlangs 71 jaar geworden singer/songwriter verder reikt dan die klassiekers, is minder bekend. Julio Iglesias, Willie Nelson, Whitney Houston en Dianna Ross scoren wereldhits met de pennenvruchten van Albert Hammond. Dit weekend gaat hij ze in Apeldoorn en Zwolle allemaal spelen.
Een deel van deze liedjes heeft Hammond met Mike Hazlewood geschreven. Hun samenwerking ontstaat in de jaren zestig als ze de band The Family Dogg oprichten. Heel erg succesvol is die band niet, maar als componistenduo laten Hammond en Hazlewood de kassa rinkelen. Little Arrows (gezongen door Leapy Lee) en het onnozele Gimme Dat Ding (van The Pipkins) betekenen het begin van een stroom successen, waartussen zich verantwoorde composities als It Never Rains In Southern California en The Air That I Breathe bevinden.
Hoewel Hammonds schrijversactiviteiten in de loop der jaren afnemen, blijft hij in het nieuws opduiken. Zo blijkt de alternatieve rockband Radiohead met het bewierookte nummer Creep uit ’92 schatplichtig te zijn aan Albert Hammond, omdat het volgens de rechter te veel lijkt op The Air That I Breathe. En begin deze eeuw zoemt de naam van Hammond opnieuw rond, als zijn zoon Albert Hammond jr. de garagerock nieuw leven in blaast met de New Yorkse formatie The Strokes.
Echt weg is Albert Hammond dus nooit geweest. En evergreens als To All The Girls I’ve Loved Before, One Moment In Time en I Don’t Wanna Lose You zullen voorkomen dat dit ooit gebeurt.
Albert Hammond, Songbook Tour 2015: Gigant Apeldoorn 12/6, P3 Purmerend 13/6, Hedon Zwolle 14/6.