Er zullen lieden zijn die de stem van Roos Rebergen weten te waarderen, maar zoals de zangeres het pompeuze Raak Mij Aan vertolkt, moet zelfs de grootste fan aan het twijfelen brengen. Haar in pathos gedrenkte vibrato snijdt als een bot mes door de acceptatiegrens. Natuurlijk, het is het handelsmerk van haar band Roosbeef geworden. Sinds het debuut in 2008 staat Rebergen bekend om haar kinderlijke, onvaste stem. Maar in een halfvol Hedon verweekt het serieus bedoelde lied over de oorlog tot een burlesk hoorspel.
Raak Mij Aan komt van het nieuwe album Kalf. Daarop wordt het nummer dramatisch aangedikt met een Mieke Telkamp-achtig koor. Het is tekenend voor de labiele context van Kalf, die laveert van luchtige pop van de titelsong naar klassiek getinte meidenthematiek in Modemeisjes en van de losstaande Duitstalige uitspatting Und Man Liebt So Viel naar de ingetogen perfectie van Amerika. En dat allemaal doorspekt met het poëtische geraaskal van Rebergen.
Op drie liedjes na speelt Roosbeef het hele album, aangevuld met oudere tracks als Pulpo, Iets Te Veel Wij(n) en Sirene. Met Tom Pintens en Tijs Delbeke ademt het bandgeluid de experimenteerdrift van onze zuiderburen en als de eerste nummers de toon zetten voor de rest van de avond, dan belooft dat wat. Het uitstekende Ik Wil Je Dragen eindigt zelfs in een getemporiseerd symfonisch slotakkoord.
Maar na dat aardige begin wordt Rebergen mededeelzamer en stapelen zich de onsamenhangende zinnen en dito conversaties met het publiek in hoog tempo op. Het vaag cabareteske gedoe leidt af van de muziek, die met het oppervlakkige De Schelde, het vluchtige Vergis Ik Mij en tenenkrommende Raak Mij Aan toch al in zwaar weer is beland. In dat wankele evenwicht is een zoektocht naar constante kwaliteit een illusie.
Gezien: Hedon Zwolle 20/2
Nog te zien: Burgerweeshuis Deventer 13/3