Vijf jaar geleden stapte zanger Tim Akkerman uit de Haagse popband Di-rect. Muzikale meningsverschillen waren de oorzaak van de breuk. Akkerman wilde wat anders dan Spike en consorten. Wát Akkerman wilde, werd duidelijk op zijn debuutalbum Anno (’11). Een beslist niet onaardige plaat, waarop de bescheiden frontman koos voor een introverte pop-benadering met rootsy accenten. Dit jaar verscheen zijn tweede album getiteld The Journey. Akkerman lijkt daarmee alweer afstand te nemen van het intieme karakter van Anno. Een pijnlijke vergissing.
In de maar lauwtjes gevulde kleine zaal van poppodium Hedon trekt de 34-jarige vocalist flink van leer met zijn zeskoppige band. Tim Akkerman laat er geen onduidelijkheid over bestaan: hij wil meer power in zijn muziek. Dat hoeft natuurlijk geen bezwaar te zijn, mits het op een verantwoorde manier gebeurt. Maar Everybody Needs Someone,het liedje waar hij mee opent, laat onmiddellijk horen dat Akkerman op het verkeerde spoor zit. Net als The Rising, Break It Up en One Flag pompt het nummer zich op naar arenaproporties, inclusief onvermijdelijke ‘Ho-hooo-hoo’ koortjes die de ether al zo vaak verzieken. Het ‘vredeslied’ Brave Of Our Hearts is in dat opzicht de overtreffende trap. Bands met stadionambities – Kensington, Handsome Poets en toch ook een beetje Di-rect – vergrijpen zich regelmatig aan deze van Britse en Amerikaanse voorbeelden gejatte trucs. En daarmee schaart Akkerman zich weer in het idioom, waar hij zich eerst aan wilde ontworstelen.
De affiniteit met countryrock schemert nog voorzichtig door in covers van Neil Young (Heart Of Gold) Tom Petty (Learning To Fly) en Don Henley (Boys Of Summer). Maar de sympathieke zanger komt het best tot zijn recht als ingetogen troubadour. Nonzero en Catch The Sun zijn spaarzame lichtpuntjes in een te pompeus ingezette koers.
Gezien: Hedon Zwolle 12/9
Nog te zien: Gigant Apeldoorn 17/10