Ruiger en lelijker dan de Stones

Op YouTube circuleert een prachtig filmpje van het optreden van The Pretty Things in Blokker. Nou ja, het optreden… Na de olijke aankondiging van een piepjonge Jos Brink en een wel erg langdurig gerommel en overleg op het podium, stuift The Pretty Things met het onstuimige Honey I Need uit de startblokken. Don’t Bring Me Down, hun grootste hit, knalt er achteraan, maar tijdens het derde nummer Big Boss Man trekt de Avro de stekker uit de rechtstreekse uitzending. Het is 1965 en na het gesodemieter met The Rolling Stones in het Scheveningse Kurhaus een jaar eerder, zit de televisiekijker niet te wachten op nog meer herrie en vunzigheid uit Engeland. Want The Pretty Things is nog ruiger en lelijker dan de Stones, zo gaat het verhaal.

Het interessante aan de band die over een paar weken het Apeldoornse Bluescafé aandoet, is de invloed, die verder reikt dan het ‘extreem’ lange haar van hun zanger Phil May. Geworteld in de Rhythm & Blues, met uitlopers naar soul, psychedelica en progressieve rock, heeft The Pretty Things een grote invloed gehad op uiteenlopende artiesten als The Who en David Bowie. Maar ook op een stortbak vol ranzige hedendaagse punk- en rockbands.

Al bijna vijftig jaar staat zanger May in de spits van The Pretties, zoals de band liefkozend wordt genoemd. Naast hem bevindt zich gitarist Dick Taylor. Met name hij speelt een belangrijke rol in de ontwikkeling van de Londense rockscene. In de vroege jaren zestig staat Taylor met Mick Jagger en Keith Richards aan de basis van The Rolling Stones. De drie hebben een voorliefde voor Amerikaanse Rhythm & Blues. Vooral zoals die wordt gemaakt door Bo Diddley en Chuck Berry. In zijn biografie Life roemt Richards de expertise van de wat studentikoze Taylor over dit onderwerp. Toch verlaat Taylor ’s Werelds Grootste Rock and Roll Band in de dop, als hij wordt ingeloot voor een studie aan de kunstacademie. Daar ontmoet hij Phil May, met wie hij – omdat het spreekwoordelijke bloed toch weer kruipt waar het niet gaan kan – The Pretty Things opricht.

De energieke uitspattingen van May, het losbandige gedrag van drummer Viv Prince en de provocatieve standjes van bassist John Stax bezorgen de groep een dubieuze reputatie, die een doorbraak in de VS in de weg staan. Maar in eigen land – en niet te vergeten Nederland – geniet The Pretty Things een enorme populariteit. Voor een jonge David Bowie is May een overrompelende bron van inspiratie (enige jaren later zou Bowie The Pretties eren door twee nummers van ze te coveren op het album Pin Ups).

Ook muzikaal maakt de band een belangrijke ontwikkeling door. De ongeremde r&b maakt langzamerhand plaatst voor een psychedelischer en experimenteler geluid dat uiteindelijk resulteert in de allereerste rockopera S.F. Sorrow. De plaat verschijnt in ’68 en moet Pete Townshend van The Who op een idee hebben gebracht. Een jaar later verschijnt van zijn hand de veel succesvollere tegenhanger Tommy. Want commercieel gezien zit het The Pretties niet altijd mee. Na de aanvankelijke successen wordt The Pretty Things overvleugeld door stadgenoten als de Stones en The Who. In de loop der jaren wordt de band meer dan eens opgedoekt en heropgericht. Maar onder aanvoering van het onafscheidelijke rockduo Phil May en Dick Taylor worden met regelmaat nog platen gemaakt. Het goed beluisterbare Balboa Island uit ’07 is het bewijs dat dit ooit zo baanbrekende, maar ook richtinggevende rockmonument niet afgeschreven mag worden.

The Pretty Things: Bluescafé Apeldoorn, 10 oktober, aanvang 21.00 uur.