Bidinghuizen – Lowlands blijft records breken. Van ticketverkoop tot meteorologische omstandigheden: er wordt altijd wel weer een grens doorbroken. De krooneditie van het populaire rockfestival bij Biddinghuizen zal de geschiedenis ingaan als de warmste in haar 20-jarige bestaan. Want, lieve help, wat was het warm dit weekend. Artiesten en publiek zuchtten onder de verzengende hitte. Ieder reepje schaduw op het stoffige terrein werd benut om aan de koperen ploert te ontkomen. De warmte werkte zelfs zo verlammend, dat het groots aangekondigde watergevecht op de zaterdagmiddag uitdraaide op een lusteloos gespetter over en weer. Gisteren werd het helemaal een uitputtingsslag en was het een zegen toen zich om een uur of vier een wolkje aan de strak blauwe hemel vormde. Helaas bleef het daarbij.
Toch zou het niet terecht zijn als Lowlands 2012 de boeken in gaat als alleen maar ‘heet’. Na een aantal magere jaren beleefde het evenement muzikaal gezien een van haar beste edities. Neem de zaterdag, afgelopen jaren steevast de minst aansprekende dag. Op het heetst van de dag scheurt Eagles of Death Metal de gigantische Alphatent aan flarden. Zanger/gitarist Jesse Hughes bespeelt als een hitsige rockdominee meesterlijk het publiek en slaat als klap op de vuurpijl zijn spierwitte gitaar aan diggelen. Toegegeven, hun rock ’n roll is zo irrelevant als ’t maar kan, maar de ronkende setlist met daarin verrassend genoeg de Steelers Wheel-cover Stuck In The Middle With You biedt een stevig fundament voor de rest van de dag. En terwijl mensen van de security de Alpha rondgaan met emmers water en sponzen, spuit even later Kasabian een hypnotiserende mix van rock en dance over de menigte uit. Hun laatste plaat Velociraptor! is wat minder, maar live is de Engelse band in topvorm.
Zoals gebruikelijk biedt Lowlands een staalkaart aan stijlen: rock, pop, dance – het is er allemaal. Hoewel, reggae ontbreekt nagenoeg dit jaar, evenals metal. Het meest opvallend is echter het ontbreken van grote hiphopnamen. We moeten het doen met nationale raphelden als Dio, Fresku en het tegenvallende Dope D.O.D. Verscholen achter kinderlijke maskertjes laat de rapcrew uit Groningen horen dat het nauwelijks een toevoegende waarde heeft. Dat kun je ook afvragen bij de retrosoul van Charles Bradley. Maar de sound van de 65-jarige laatbloeier is zo authentiek en op dit festival zo afwijkend, dat het weldegelijk een genot is om naar deze handkussen uitdelende en screamende James Brown look-a-like te luisteren.
Eigenlijk was Bradley één van de vele verrassingen die Lowlands rijk was. Op vrijdag maakte Ed Sheeran al een uitstekende indruk door de Alpha in zijn eentje naar zijn hand te zetten. Weg was het suffe imago van de liedjeszanger met zijn gitaar. Maar ook nieuwkomer Django Django bracht de Bravotent in extase met een gedurfde combinatie van hoekige Franz Ferdinand rock en lijzige Beach Boys harmonieën. Nog verrassender was de enorme belangstelling in de Alpha voor The Black Keys. Leuke band hoor, maar de hype leek die avond toch wat groter dan The Black Keys zelf.
Onder het kopje ‘minder’ mag de wegwerppop van Santigold worden geplaatst. Het ziet er allemaal wel aardig uit met die danseresjes, maar de geplaybackte refreintjes waar de frêle zangeres uit Philadelphia haar teksten omheen kirt, zijn net als haar hele show te kunstmatig. Ook het bombastische dubstep-spektakel van Skrillex is Lowlands onwaardig. Lasers, rookkanonnen, vlammenwerpers – het is het aloude kitsch-recept van glamrockband Kiss, maar dan in een ander muzikaal jasje.
Gelukkig is er dan nog een ijzersterke zondag waar de rockliefhebbers voor een onmogelijk dilemma worden gesteld: wordt het de inventieve rock van Wilco of toch de absolute headliner van het festival Foo Fighters? Beide spelen op hetzelfde moment een twee en een half uur durende set. Dat wordt voor velen dus een kwestie van delen. De middag daarvoor heeft Mark Lanegan gedemonstreerd hoe je een stralende zomerdag een aardedonkere grafstemming kunt bezorgen. Een heerlijk tegenwicht op de overigens niet minder aangename electropop van Miike Snow. En een stukje verderop is het lachen om de meest bizarre act op Lowlands: Ghost. Gehuld in smetteloos witte monnikspijen heeft de theatrale progrockgroep lak aan de idioot hoge temperaturen in de Indiatent. Hun attitude is symptomatisch voor deze Lowlands-editie: de muziek wint het uiteindelijk van het weer.