Ruim zeven maanden geleden verscheen Hopscotch, het tweede album van Ruben Hein. Een uitstekende plaat die, nadrukkelijker dan het debuut Loose Fit, een breed georiënteerd popgevoel oproept. Bovendien overklast Hopscotch haar voorganger op compositorisch terrein. Subtiele vondsten en verrassende ritmes tillen vrijwel ieder liedje naar een hoger plan.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat in het redelijk gevulde Burgerweeshuis zich na vier tracks een opkomend kippenvel aftekent. Hein, sophisticated gekleed in een velours pak met vlinderdasje, opent met een ontspannen Little Life, om daarna de aanval te kiezen met Firing Line. De gitaar van Valentijn Bannier wordt in stelling gebracht, waarmee de boomlange zanger duidelijk onderstreept welke kant het wat hem betreft op gaat. Toch verloochent hij zijn jazz-achtergrond niet. De gepeperde gitaarlicks van Bannier duelleren aangenaam met de scatzang van Hein.
Ook in het donker gekleurde Mountain Road heersen de gitaren, maar ronduit hypnotiserend is het bijna wegstervende How I Wish. Het vernuftige snarenvlechtwerk van jazzgitarist Jesse van Ruller en popgitarist Bannier leidt het broeierige nummer naar een zinderende climax. Vlak ook drummer Martijn Bosman, bassist Hugo den Oudsten en natuurlijk Hein zelf op toetsen niet uit. Alsof je naar een combinatie van Frank Zappa en het Mahavishnu Orchestra luistert.
Dit griezelig hoge niveau houdt niet het hele optreden stand. Hoewel het op een Afrikaanse leest geschoeide Wall Of Silence – met alweer een glansrol voor Van Ruller – de trommelvliezen streelt, scoren Stand Up, Speak Out, That’s Not Life en Faith & Fear beduidend lager op de lijst van verfijnde popliedjes. En als Tough Crowd ook nog vervalt in Hollandse meezing-meligheid, dan verliest de show zijn oogverblindende hoogglans. Jammer, want Ruben Hein is een toptalent.
Gezien: Burgerweeshuis Deventer 8/11.
Verder: Odeon Zwolle 12/2, Hanzehof Zutphen 5/4.