De mannen Dead Head zijn rond de vijftig, maar hun thrashmetalband klinkt onverminderd opgefokt en agressief. Er is in bijna dertig jaar weinig veranderd.
De oefenruimte in thuisbasis Kampen staat barstensvol apparatuur. Achter gitarist Rob Woning staan maar liefst twee hoge Marshall-torens, terwijl ook de uitgebreide kit van Hans Spijker met een dubbele bassdrum de nodige vierkante meters in beslag neemt. De loodzware basversterkers van Tom van Dijk zijn niet uit de kast gehaald – hij speelt over de monitoren en de zanginstallatie. Afwezig is de andere gitarist, Ronnie van der Weij, hij is nog met vakantie. Desondanks kan de repetitieavond van Dead Head beginnen.
“Heb je oordoppen bij je?” wil het trio van de bezoeker weten. Zelf hebben ze hun gehoorgangen zorgvuldig beschermd. Niet zonder reden. Zonder voorzorgsmaatregelen scheuren de songs van Dead Head je trommelvliezen aan flarden. Bruut en spijkerhard hameren de razendsnelle riffs van Duhr, een van de tracks op het nieuwe album Swine Plague, door het goed geïsoleerde oefenhok. Ook Kill Division, een wat ouder nummer, rolt als een Leopard tank uit de boxen. Na afloop kijken de mannen elkaar aan, dan verschijnt een lach op de smoelen. Ja, dat klonk goed. Lekker heftig vooral.
Het zweet gutst van Spijkers voorhoofd. Thrashmetal is topsport. Tenminste, zoals Dead Head het aanpakt. “Dit is niet iets dat we er zo maar even bij doen”, zegt Woning. “Dead Head is voor ons heel belangrijk. We willen altijd een topproduct afleveren, of dat nu om een album gaat of om een show. Alleen het beste resultaat telt. Je mag ons niet vergelijken met mensen die een hobbybandje hebben en een keer in de week repeteren met een kratje bier erbij. Voor ons geldt: het is alles of niks.”
Eind jaren tachtig richtten de vier Dead Head op. De wreedste thrashmetalband van Europa worden, dat was hun missie. Woning: “Dead Head was onze eerste serieuze band. We oefenden elke zaterdagavond en gingen op zondagmorgen weer verder. We waren hartstikke fanatiek. Eigenlijk dat zijn we nog steeds.”
De samenwerking tussen de bandleden verliep niet altijd harmonieus. Spijker en Van Dijk raakten al eens op een zijspoor, maar keerden uiteindelijk op het oude nest terug. “Zeker in het begin zijn er spanningen geweest”, herinnert Spijker zich. “Maar al die strubbelingen hebben ons sterker en weerbaarder gemaakt. We kunnen nu veel meer van elkaar hebben, zonder dat het uit de hand loopt.”
“De band bestaat uit vier totaal verschillende karakters”, mengt Van Dijk zich in het gesprek. “Dat botst soms. We bekken dan stevig op elkaar, maar dat is precies wat onze muziek nodig heeft. Het geeft extra energie en maakt onze sound nog agressiever en opgefokter.”
Morgen presenteert Dead Head het nieuwe album Swine Plague in de grote zaal van poppodium Hedon. Het is hun zevende plaat en ze zijn er apetrots op. “Dit is het album dat we altijd al hadden willen maken”, stelt Woning. “We waren niet altijd tevreden over onze cd’s, maar op deze klopt alles.” Van Dijk: “Alle planeten staan in één lijn. Swine Plague smaakt naar meer. Het liefst willen we snel mogelijk een opvolger maken. We hebben ideeën zat. Dat is wel eens anders geweest.”
Een belangrijke rol speelt Hammerheart Records, het label dat het album wereldwijd uitbrengt. “Zij snappen ons, we krijgen alle vrijheid”, zegt Spijker. “Neem de hoes van het album, die is mooi van lelijkheid. Echt underground. Precies wat we wilden.”
Ook muzikaal krijgen de heren alle ruimte. Van Dijk: “Wij willen geen gelikte sound, zoals veel metalbands tegenwoordig hebben. Bij ons moet het wringen en schuren.” Woning: “Regelmatig hoor je dat we weer klinken zoals vroeger. Het jongehondengevoel is helemaal terug.”
Jongehondengevoel of niet, na het gesprek wil Woning nog wel een nummertje spelen, maar Spijker schudt het hoofd. “’t Is Mooi geweest jongens, ik ben helemaal leeg. Volgende keer weer.”
Dead Head, presentatie Swine Plague, Hedon Zwolle vrijdag 8 september. Ook: Ukien Kampen 4/11, Baroeg Rotterdam 5/1.