Hellendoorn – Zelfs de festivaldirectie weet niet meer wanneer voor het laatst het bordje ‘uitverkocht’ op de hekken van Dauwpop heeft gehangen. Tien, vijftien jaar terug? Het is in ieder geval lang geleden. Maar deze week mag het eindelijk onder het stof worden weggehaald: alle tienduizend kaarten zijn aan de man gebracht. Onder sublieme omstandigheden – zonnetje, wolkje, heerlijke temperaturen – krijgt de voltallige Dauwpopbevolking waar voor haar geld.
En dat terwijl er zwaar weer is voorspeld. Dat komt er uiteindelijk ook, maar niet uit meteorologische hoek. Vlak voor aanvang van het festival haakt Kensington, een van de headliners, af. Zanger Eloi Youssef kampt met stemproblemen. Haastig wordt Douwe Bob als vervanger opgepiept en na enkele aanpassingen in het programma is van de aderlating weinig te merken. Anouk, de andere publiekstrekker, is gewoon van de partij.
Dauwpop laat zich dit jaar van haar veelzijdige kant zien. Door Dotan, Typhoon en het blonde Haagse rockcoryfee als geheide publiekstrekkers tegenover obscure bands als Dead Moon en Masters of Reality te plaatsen, is er sprake van evenwicht. Risico’s worden niet gemeden. Zo lijkt het een gok om het Belgische kroonjuweel dEUS, niet zozeer obscuur als wel pittig, op het hoofdpodium te programmeren. Maar gezelschap rond duizendpoot Tom Barman blijkt een schot in de roos. Met een zinderende best-of set (Theme From Turnpike, The Architect, Suds & Soda) geeft dEUS het festival een smaakvolle en artistieke impuls.
Sinds de herinrichting van twee jaar geleden oogt Dauwpop als een uit ruwhout opgetrokken houthakkersdorp. Vreetschuurtjes, barretjes, stalletjes, een barbershop – het is er allemaal. In een graanschuur (The Barn) en een kerk (King King) bevinden zich de andere podia. Stiekem zijn daar de interessantste acts te bekijken. Want terwijl het gros van het publiek zich vergaapt aan de slaperige optredens van Sue The Night en Dotan, gaat het er in The Barn heftiger aan toe. King Kahn & The Shrines verrassen met een opzienbarende en soulvolle revue. Gehuld in een goudkleurig gewaad en met een verentooi op het hoofd roept King Kahn herinneringen op aan Dr. John the Nighttripper. Ook de authentieke jaren veertig blues van C.W. Stoneking geeft het festival een geheel eigen dimensie.
Ronduit hilarisch is de show van Foxygen. Het mag een wonder heten dat deze band hier op Dauwpop staat. Het duo uit Los Angeles heeft zich al eens de tent uitgeknokt, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Met een vierkoppige band en drie zangeressen zijn Sam France en Jonathan Rado verantwoordelijk voor een memorabele show die muzikaal gezien alle kanten op vliegt. Soms zijn de melodieën poeslief, dan weer halen ze als venijnig prikkeldraad de armen open. De grootste aandacht gaat uit naar zanger Sam France. Als een losgeslagen Iggy Pop stuitert hij over het podium. Hij springt het publiek in, laat zich een paar keer pardoes achterover vallen en slaat in een paar teugen een halve fles whisky achterover. Is het vreemd dat het samengestroomde publiek als aan de grond genageld staat toe te kijken?
Gezien: Festivalterrein Hellendoorn 14/5