Nirvana, Pearl Jam, Soundgarden: het zijn de vaandeldragers van de Seattle-sound. Grunge, zogezegd. Zal best, maar zonder The Melvins was dat allemaal anders geweest.
Buzz Osborne, zanger/gitarist van The Melvins, de frontman met het ontplofte Oboema-kapsel, zit in een lekkere flow. Tijd voor een interview heeft ie eigenlijk niet. Ga maar na, dertig shows in ruim een maand. Als een tornado razen The Melvins door Europa om – eenmaal thuis in de VS – er veertig optredens achteraan te blazen. Maar vooruit, na enig aandringen maakt hij een half uurtje vrij. Gelukkig, want wie wil nou niet deze peetvader van de grunge – en van Nirvana in het bijzonder – aan het woord horen?
Aanleiding voor de intensieve tour is het 40-jarig bestaan van The Melvins. In ’83 maakt noordwest Amerika kennis met het trage en bikkelharde geluid van een stel vreemde snuiters dat zich heeft vernoemd naar een gehate collega van Osborne. De band zet letterlijk en figuurlijk de toon in de omgeving van Seattle. Hun invloed op een lichting jonge muzikanten is groot. Later gaat die met de eer strijken, terwijl hun voorbeelden de cultstatus nooit zullen ontstijgen.
Veertig jaar The Melvins, Osborne blikt of bloost er niet van. “Daar moet je niet te lang over nadenken. Het is zoals het is, ik heb er geen speciale gevoelens bij. We leven in het nu en ik ben blij dat The Melvins nog fris klinken. Het spelen met die gasten (Dale Crover en Steven Shane McDonald, red.) is prettig en maakt mijn werk er makkelijker op. Maar vergis je niet, iedere avond geven we plankgas en spelen we alsof het onze laatste show is.”
Hoewel Osborne geen speciale gevoelens bij het jubileum zegt te hebben, heeft hij voor de tour wel met zorg een liedlijst samengesteld die de vier decennia keurig omvat. “Ik vind het altijd een hele opgave om tot een weloverwogen setlist te komen. We hebben een flinke catalogus opgebouwd en dat maakt de keuze lastig.”
Zo is er aandacht voor het allervroegste werk van The Melvins tot en met het laatste studioalbum Bad Moon Rising. “Snake Appeal is een van de eerste songs die ik heb geschreven, het voelt goed om daarmee te beginnen.”
Het oeuvre van The Melvins behoort tot de bizarste uit de popgeschiedenis. Geen band zo onvoorspelbaar en divers als The Melvins. Want Snake Appeal mag dan een onstuimige punkriedel zijn van amper anderhalve minuut, grunge avant la lettre, de band van Buzz Osborne verkent net zo makkelijk andere en experimentele terreinen. Country, elektronische muziek, klassieke invloeden – naarmate de jaren vorderen worden de experimenten steeds extremer. Met Colossus of Destiny als voorlopig hoogtepunt. Een elektronisch livealbum bestaande uit twee tracks: de een duurt ruim 59 minuten, de ander 5 seconden.
Is Osborne niet bang op die manier de fans van zich te vervreemden? “Ach, zo denken wij niet. We zijn nergens bang voor, we maken wat we cool vinden.”
Toch is het voor de liefhebbers een geruststelling als The Melvins terugkeren naar hun roots: logge, loodzware riffs. Zoals op Bad Moon Rising. “Dat is een goed album geworden met focus op de vocalen. Dale en Steve zijn goede zangers en dat pakt live ook goed uit.”
Nu we het toch over roots hebben, hoe zit dat nou met die Seattle sound? “Ik groeide op in Montesano, een gat in het noordwesten van de VS. Vreselijk was het daar, een rurale gemeenschap waar geen zak te doen was. Om een leuke band te zien moest je uren reizen. Naar Seattle bijvoorbeeld. Ik las muziekbladen en bestelde via de post platen. Eerst van Ted Nugent en Aerosmith, later van David Bowie en Roxy Music. En punk natuurlijk: MC5, The Clash, Sex Pistols.”
Met een paar gelijkgestemden zet Osborne de eerste schreden in de muziek, Dale Crover sluit zich daarbij al snel aan. Grunge ontluikt. Tot het vriendenclubje behoren Kurt Cobain en Krist Novoselic. Zij zijn fans van The Melvins en storten zich ook op de muziek. Eerst moeten zij nog op zoek naar een geschikte drummer. Osborne kent er wel een, ene Dave Grohl. Is dat niks voor jullie?
“Het was een toffe tijd met die gasten. Het waren jongens uit arme milieus. We deelden het gevoel voor zwarte humor. Ik heb Dave inderdaad geïntroduceerd bij Kurt en Krist. De geluksvogel, haha. De rest is geschiedenis. Natuurlijk verraste ons het succes van Nirvana. Maar goed, het gebeurde gewoon. Klaar.”
Het is duidelijk dat Osborne hier niet te veel over kwijt wil. Toch is het niet zo dat het megasucces van bands die de kunst hebben afgekeken bij The Melvins hem steekt. Zeker niet iets om je nu nog druk over te maken. Liever vertelt hij over het volgende Melvins album. “We hebben een paar tracks opgenomen met een tweede drummer, Roy Mayorga van Ministry. Echt waar, dat klinkt zo cool.”
The Mevins zijn te zien: Paradiso Amsterdam 26/6, Doornroosje Nijmegen 27/6.