Bravo Steven Wilson! Voordat hij en z’n band het melodieuze topstuk Routine inzetten, excuseert hij zich. De stemmen van zangeres Ninet Tayeb en koorknaap Leo Blair (de zoon van de Britse oud-premier Tony Blair) komen uit de laptop. Je hoort ze wel, maar ze zijn er niet. Een mooi statement, waarmee de Engelse rockvirtuoos tevens aangeeft, dat de rest van begin tot eind live gespeeld wordt. Wat een verschil met vergelijkbare acts uit Nederland, zo is de afgelopen weken gebleken. Zonder blikken of blozen word je daar belazerd waar je bij staat.
Steven Wilson is een grootheid in het niet zo hippe progrock-wereldje. Maar door zijn ingenieuze aanpak waarin de echo van Pink Floyd, Yes en Genesis nagalmt, flarden uit de jazz weerklinken en een poppy inslag niet wordt geschuwd, weet hij wereldwijd een groot publiek aan zich te binden. Niet gek dat er in het stampvolle Hedon geen kip meer bij kan.
En daar komen de bezoekers ogen en oren tekort. Alle nummers van het nieuwe album Hand. Cannot. Erase. landen als futuristische ruimteschepen in een overrompelde zaal. Een symbiose van minutieus uitgewerkte composities en fraaie, functionele visuals houdt het muisstille publiek in een ijzeren greep. Niet dat het een steriele boel is. Met ontspannen causerieën haalt Wilson die op loer liggende angel uit het concert.
Venijnige uithalen in 3 Years Older, rappende verzen in Index, jazzy slingerpaden van Home Invasion – het is allemaal even geniaal. Maar ze laten ook de diversiteit van Wilsons muzikale palet zien. Dat Zwolle nog een extra kers op de taart krijgt met het duizelingwekkende instrumentaaltje Sectarian (het is het laatste optreden van de band in Europa), maakt de avond nog imposanter dan hij al is.
Gezien: Hedon Zwolle 23/4