Oei, plotseling wordt het goede humeur van Fred Durst even serieus op de proef gesteld. De zanger/rapper van Limp Bizkit heeft vanaf het balkon een volle laag bier over zich heen gekregen en wil weten wie de gulle gever is geweest. “Was jij dat, in dat witte T-shirt? Kom naar beneden joh, dan word jij het slachtoffer van de Limp Bizkit moshpit.” De dader voelt dat het menens is en maakt zich uit de voeten. Maar Durst is niet meer de zelfingenomen eikel die hij vroeger was. Het galmende I’m Broke bezweert onmiddellijk de opspelende irritatie en maakt de weg vrij voor een daverend optreden van een in bloedvorm verkerende band.
Limp Bizkit. Eigenlijk een act die je allang afgeschreven had. Net als het genre waarin het viertal groot werd, nu-metal. Ja, eind jaren negentig was dat hot en goed voor miljoenenverkopen, maar kun je daar nu nog mee aan komen? Zeker wel. Op Pinkpop maakte Limp Bizkit afgelopen zondag al indruk, ook een afgeladen Hedon wordt compleet omver geblazen. Maar het zijn niet alleen de nierstenen vergruizende gitaarriffs die dwars door je lichaam razen, het is vooral het overrompelende spelplezier dat iedere twijfel wegblaast.
Gold Cobra en Why Try zijn de recentste nummers die voorbij komen en dat zou je Durst en co. kunnen verwijten: nieuwe tracks krijgen we niet te horen. Anderzijds krijgt de setlist ieder optreden een opfrisbeurt. Geen routineklusjes voor Limp Bizkit. Zo wordt dit keer het weinig gespeelde The Propaganda uit de hoge hoed getoverd. En, ook fijn: de achterlijke George Michael-cover Faith blijft in Zwolle achterwege. Onder aanvuring van de zwart gebodypainte meestergitarist Wes Borland krijgen de publieksfavorieten My Generation, Rollin’ (Air Raid Vehicle) en Nookie een heldenstatus. Tamelijk onverwacht groeit deze Limp Bizkit-tour uit tot een ware triomftocht.
Gezien: Hedon Zwolle 11/6
Nog te zien: Musis Sacrum Arnhem 27/6
