In oktober is het album Black Ink van Minyeshu verschenen. Ruim twee jaar is er aan gewerkt en het resultaat mag er zijn. Met hulp van gelouterde muzikanten als Stefan Kruger, Stefan Schmid en Paul Willemsen heeft de in Ethiopië geboren zangeres een exotisch avontuur op de plaat gezet. Pop, blues en jazz krijgen daarop gezelschap van de traditionele muziek uit de Hoorn van Afrika. “Dat is het mooie van Ethiopische muziek”, vertelt Minyeshu, “je kunt er alle kanten mee op.”
Negen jaar geleden kwam Minyeshu naar Nederland, nadat ze een tijdje in België had gewoond. “Toen ik hier kwam, zeiden ze: ‘Met muziek uit Ethiopië bereik je hier niks.’ Ik begreep dat wel. Maar ik kon en wilde niks anders.” Die vasthoudendheid kreeg een steuntje in de rug op het festival Mundial in Tilburg. “Ik mocht optreden op een afgelegen veldje en zag andere Afrikaanse artiesten op het hoofdpodium staan. Ik dacht direct: het kan dus wel.”
De wilskracht van Minyeshu is niet bij toeval ontstaan. Haar leven is een aaneenschakeling van tegenslagen. Maar ook van uitdagingen. Als dochter van een zestienjarige moeder, die na enkele maanden al de brui gaf aan die taak, groeide ze op bij haar buren. “Pas op mijn vijftiende hoorde ik dat zij niet mijn echte ouders waren.” Daarbij kwam dat Ethiopië tijdens haar jeugd verscheurd werd door oorlog en geweld. “Ja, dat was vreselijk. Altijd leven met angst. Angst of je broer ’s avonds wel weer thuis kwam. Of je vader. Overal in de stad zag je zwaarbewapende soldaten.” Haar ogen dwalen af en er volgt een diepe zucht. “Eigenlijk wil ik niet over politiek praten.” Toch was de politiek er de oorzaak van dat ze uiteindelijk in Nederland belandde.
Als tiener ontwikkelde Minyeshu een specifieke belangstelling voor het podium. De wereld van zang, dans en toneel – dat was de hare. Terwijl de pleegouders liever zagen dat ze ging studeren, werd ze na een auditie aangenomen bij het Nationale Theater in Addis Abeba. Prompt groeide ze uit tot een nationale beroemdheid. Het buitenland lonkte en met regelmaat maakte Minyeshu een toer door Afrika en Europa. In ’96 wilde ze als zangeres met een eigen band nogmaals naar Europa, maar daar stak de nieuwe Ethiopische regering een stokje voor. “Het was toen erg moeilijk om het land uit te komen. Wij mochten alleen gaan op voorwaarde dat we tijdens de tournee een politieke boodschap zouden uitdragen. We hebben toegestemd, maar uiteindelijk die boodschap niet verkondigd.” Daarmee werd de terugkeer naar Ethiopië geblokkeerd.
De ster van Ethiopië moest een start maken in een regio waar niemand haar kende. “Ja, dat klopt. Maar ik ben een vechter. Ik heb mijn hele leven moeten vechten.” Er ontstonden al spoedig contacten, zoals met Stefan Kruger en Stefan Schmid, de mannen van Zuco 103 en Caro Emerald. “Voor Black Ink vroeg ik Stefan (Kruger) om advies. Hij wilde meer van mijn plannen weten en raakte zo enthousiast dat hij mee wilde doen.” Met hem en Paul Willemsen (van Beans & Fatback en Kris Berry) schreef Minyeshu liedjes voor het album, dat in één take live werd opgenomen.
Hoewel de muziek op Black Ink iets universeels heeft, zijn de teksten van Minyeshu minder toegankelijk. “Ik heb overwogen om in het Engels te gaan zingen, maar dat past niet bij mij. Ik kan mij het best uitdrukken in het Amhaars, de officiële taal van Ethiopië. De liedjes klinken dan gewoon beter.” Dat ze het zichzelf daarmee niet makkelijker maakt, beseft ze. “Ik heb je toch gezegd dat ik een vechter ben?”
Minyeshu is te zien:
6/11 Concertgebouw, Amsterdam (tijdens TEDX)
8/11 Vooruit, Gent (B)
25 t/m 28/11 Litouwen
23/1 Podium Mozaiek, Amsterdam (Minyeshu met Nederlands Blazers Ensemble)
25/1 Philharmonie, Haarlem (Minyeshu met NBE)
27/1 Dr. Anton Philipszaal, Den Haag (Minyeshu met NBE)
29/1 Parkstad Limburg Theaters, Heerlen (Minyeshu met NBE)
30/1 Muziekgebouw aan het IJ, Amsterdam (Minyeshu met NBE)
2/2 Theaters Tilburg, Tilburg (Minyeshu met NBE)