Anderhalf jaar geleden had nog nooit iemand van Douwe Bob Posthuma gehoord. De talentenjacht De beste singer/songwriter van Nederland bracht echter de prille loopbaan van de 20-jarige Amsterdammer in een kolkende stroomversnelling. Plotseling zwaaiden aan alle kanten de deuren voor hem open. Het debuutalbum Born In A Storm verscheen, een optreden op Pinkpop lag in het verschiet. Thans toert Douwe Bob met een all-star band door het land en trekt hij volle zalen. Het lijkt allemaal wel een vooropgezet plan.
Niet dat Douwe Bob gespeend is van enig talent. Integendeel. Hij heeft een prima stem die met een overslaande country-snik blindelings de weg in de hogere registers weet te vinden. Maar ook op zijn gitaartechniek en zijn verzorgde composities valt weinig aan te merken. Douwe Bobs liedjes pendelen aangenaam tussen rootsy countryrock (Stone Into The River) en Engelse pop uit de jaren zestig (Judge, Jury & Executioner). Nergens wringt of prikkelt het. Wellicht is dat zijn valkuil: Douwe Bob klinkt zo glad en smetteloos, dat er nauwelijks spanning in te ontdekken valt.
Zo trekken alle nummers van Born In A Storm in al hun perfectie voorbij. De samenzang is loepzuiver, het samenspel is alsof de bandleden al decennia met elkaar optrekken. Een piekmoment bereikt het vijftal in het exotisch mysterieuze Marrakech, een lied dat overigens de plaat niet heeft gehaald. Samen met de Stealers Wheel cover Star is het een van de spaarzame verrassingen.
Met Standing Here Helpless en Beautiful laat Douwe Bob horen waarom hij vorig jaar uitgeroepen werd tot de beste singer/songwriter. Up-tempo liedjes als Blind Man’s Bluff, Multicoloured Angels en You Don’t Have To Say zijn net zo kreukvrij als Douwe Bobs gelaat. Ach, eigenlijk is er weinig mis met deze rijzende ster, maar voor een onvoorwaardelijke overgave is het nog veel te vroeg.
Gezien: Hedon/IJsselhal Zwolle 12/10.
Verder: Gigant Apeldoorn 3/11.