Loading...
Recensies

Mark Knopfler bij vlagen fabelachtig

Foto: Frans Paalman
Foto: Frans Paalman

★★★✰✰

Dire Straits bestaat al bijna twintig jaar niet meer, maar de belangstelling voor haar voormalige frontman is onverminderd groot. Vier weken geleden liet Mark Knopfler de Amsterdamse Ziggo Dome moeiteloos vollopen, nu is het de IJsselhal in Zwolle die uitstekend is gevuld. Voor beide concerten hebben uiteindelijk zo’n twintigduizend liefhebbers een kaartje gekocht om de Schotse snarenvirtuoos nog een keer live aan het werk te zien.

Nu is het woord ‘zien’ in dit geval een ongelukkige keus. Want, goeie genade, wat is het optreden van Knopfler een saai schouwspel. De 63-jarige zanger/gitarist en zijn zevenkoppige begeleidingsband hebben een broertje dood aan welke vorm van presentatie dan ook. Statisch en belegen sjokken de heren door de setlist heen. Ogenschijnlijk, want wie de ogen sluit en zich concentreert op de muziek, krijgt een bij vlagen fabelachtig concert te horen.

Mark Knopfler heeft voor deze tour respectabele keuzes gemaakt. Centraal staat zijn solowerk, en vooral dat van zijn recentste album Privateering. Het spelen van grote Dire Straits-hits laat hij achterwege. Geen Sultans Of Swing of Private Investigations dus, Knopfler houdt het bij een afgewogen triptiek van Romeo And Juliet, So Far Away en het prachtig sfeervolle Telegraph Road.

De voorliefde voor blues en folk klinkt al vanaf zijn eerste, echte soloplaat Golden Heart (’96) door. Het is een rode draad in zijn werk geworden, waarin hij verbindingen zoekt met country, roots en Keltische volksmuziek. In Zwolle leveren die uitstapjes fraaie, maar ook minder fraaie momenten op. De knerpende doedelzak in Father And Son, dat op een onaangename variant op Amazing Grace lijkt, en de dissonante fluit in het sentimentele Haul Away behoren tot de minder geslaagde onderdelen.

Daar staan echter schitterende parels tegenover. In het helder tinkelende Hill Farmer’s Blues laat Knopfler zijn gitaartechniek spreken en Corned Beef City wordt gedragen door de onweerstaanbare boogie woogie-piano van Jim Cox. Hoogtepunten zijn het rijk geïnstrumenteerde en breed uitgesponnen Marbletown en heerlijk grommende Speedway At Nazareth. Knopflers beoogde symbiose van stijlen bereikt daarin een oorstrelende hoogglans.

Gezien: IJsselhallen Zwolle 7/6.

One comment
Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *