Sinds ze definitief zijn overgestapt op het Nederlands, is het niet goed in te schatten of de jongens van The Kik de muziek nou serieus nemen of niet. (Wat doet trouwens het woordje The nog in de bandnaam?) Maar zodra de catchy, heldere gitaarriff van openingstrack Springlevend de Gigant vult en het nummer zich in al zijn schoonheid ontvouwt, worden de twijfels in één keer weggezogen. The Kik is een briljante band.
The Kik neemt je mee in hun tijdmachine en draait de klok een halve eeuw terug. Terug naar de tijd van de beatmuziek, de vroege jaren zestig. Strakke pakken en puntschoenen. De begintijd van The Beatles (Please Please Me), maar ook van The Merseybeats en The Swinging Blue Jeans.
Met hetzelfde jeugdige, optimistische elan treedt The Kik de wereld tegemoet. Het is echter wel even wennen als de naïviteit van die tijd wordt vertaald in je moerstaal. Want hoe je het ook wendt of keert, ‘Say You Love Me’ klinkt toch smeuïger dan ‘Zeg Dat Je Van Me Houdt’.
De hitsingle Simone (‘geef me nou een kans’) vervaagt dan ook de scheidslijn tussen ernst en parodie. Tel daar de Rotterdamse joligheid van zanger/gitarist Dave von Raven bij op en je wordt weer uit je evenwicht gebracht. Zeker als The Kik doorslaat met ongein als Mien, Waar Is Mijn Feestneus en De Vogeltjesdans.
Doodzonde, die flauwekul. De opwindende up-beat Luchtballon, de geslaagde Beatle-knipoog Verliefd Op Een Plaatje en de vlammende Monkees-cover Zevenhuizer Zondag halen het beste in The Kik naar boven. Zo wil je ze horen: strak als hun scherp gesneden maatkostuums.
• Gezien: Gigant Apeldoorn 22/12
• Nog te zien: Burgerweeshuis Deventer 8/2, Hedon Zwolle 1/3, Underground Lelystad 2/3