Triphop, je hoort er eigenlijk niemand meer over. Toch heeft de stroming die in de jaren negentig voortkomt uit de jazzdance, weldegelijk de popmuziek verrijkt met een broeierige mix van jazz, funk, house en ambient. In de jaren voor de millenniumwisseling is Bristol de uitvalsbasis voor succesvolle triphop acts als Massive Attack, Tricky en Portishead. Zij laten het grote publiek kennismaken met een bedwelmende sound die zich kenmerkt door het lome tempo, ijle elektronica en mysterieus klinkende vocalen. Begrijpelijk dat in de hoogtijdagen van de triphop grote Europese festivals zich verdringen om de droompoppioniers binnen de poort te halen.
De Belgische band Hooverphonic drijft aanvankelijk mee op deze traag pulserende, dansbare golf. Het debuutalbum A New Stereophonic Sound Spectacular (’96) ademt dezelfde dromerige en caleidoscopische sfeer als op de platen van de boegbeelden uit de Engelse havenstad. Nu, vijftien jaar en vier zangeressen verder, is de formatie uit Sint Niklaas nog steeds actief en tot muzikale verrassingen in staat. Alleen wordt de bijna antieke term triphop allang niet meer in de mond genomen.
Deze maand zal Hooverphonic met een mannetje of zes op het podium van het Zwolse Hedon verschijnen, maar in de kern bestaat de band uit het duo Alex Callier en Raymond Geerts. Oprichters, componisten, producers – het zijn, zoals ze het zelf omschrijven, de bezielers van de band. Overigens wordt het collectief volgend jaar met nog eens 42 koppen uitgebreid, als het tot tweemaal toe met een omvangrijk symfonieorkest bezit mag nemen van de prestigieuze Koningin Elizabethzaal in Antwerpen.
Drie jaar geleden hing het voortbestaan van Hooverphonic aan een zijden draad. Geike Arnaert, de zangeres die op dat moment tien jaar lang het gezicht van de band bepaalde, koos onverwacht voor een solocarrière en liet Callier en Geerts in vertwijfeling achter. Het kostte de heren twee jaar om in Noémie Wolfs een nieuwe leading lady te vinden. De karakteristieke, verleidelijke zang van Arnaert, die mede verantwoordelijk was voor internationale erkenning van Hooverphonic, maakte plaats voor de minder ervaren, maar wel breed inzetbare stem van de 22-jarige Wolfs.
Op The Night Before, het eerste album met Wolfs als zangeres, slaat Hooverphonic een nieuwe weg in. Alweer, want de vorige schijf The President Of The LSD Golf Club, laat een experimentele, licht psychedelische kant van de Belgen zien. Maar met Wolfs achter de microfoon is de toon minder raadselachtig. Eerder gepolijst, groots en poppy. Rijk georkestreerde tracks roepen associaties op met James Bond films uit de tijd van Sean Connery en Roger Moore. Met als gevolg dat breed uitwaaierende songs als Anger Never Dies en Sunday Afternoon zo ‘sophisticated’ klinken dat de quote ‘Shaken, not stirred’ spontaan opwelt.
Affiniteit met de wereld van film, tv en reclame heeft de band altijd gehad. Filmmakers zijn vanaf het begin gecharmeerd van het panoramische geluid van Hooverphonic. Singles als 2Wicky en Mad About You worden dankbaar gebruikt als beeldvullend klankdecor voor films als Stealing Beauty van Bernardo Bertolucci en Driven met Sylvester Stallone en Burt Reynolds. Het lijkt erop dat die glamourvolle namen met het klimmen der jaren steeds beter gaan passen bij de mondaine aanpak van de Belgen.
Hooverphonic is te zien: Hedon Zwolle, zaterdag 19 november.
Ook interessant deze maand:
|