Toen Graham Gouldman onlangs werd gevraagd wat de andere drie ervan vonden dat hij rondtoert onder de naam 10cc, antwoordde hij: “Laat ik het zo zeggen, ik heb nog geen dagvaarding ontvangen.” Want laten we vooropstellen dat het natuurlijk niet 10cc is die het Apeldoornse theater zo probleemloos laat vollopen. De succesvolle popgroep die in de jaren zeventig een reeks wereldhits op haar naam bracht, bestond immers naast Gouldman uit het illustere drietal Eric Stewart, Lol Creme en Kevin Godley.
Niet meer dan twee-en-een-half cc staat er dus op de planken, deze vrijdag. Hoewel Paul Burgess (tijdens de hoogtijdagen de tweede drummer achter Godley) en Rick Fenn (die vlak voor het Bloody Tourists album toetrad) het inhoudsgehalte lichtelijk verhogen, is deze exercitie vooral het project van een éénpitter.
Maar wie deze bezwaren opzij weet te zetten, hoort een werkelijk fenomenale band die het innovatieve werk van 10cc op een verbluffende wijze toonzet. Vergeet even het lichtvoetige reggaedeuntje Dreadlock Holiday en het platgetrapte Donna, maar onderga de buitengewone schoonheid van I’m Mandy, Fly Me en Feel The Benefit. Want tussen het hitgeweld van The Wall Street Shuffle, Life Is A Minestrone en I’m Not In Love demonstreert Gouldman met deze symfonisch uitdijende meesterwerken dat 10cc ooit de synthese vormde tussen The Beach Boys en Pink Floyd.
Kraakhelder zijn de klassieke basloopjes van de bijna 63-jarige bassist, loepzuiver is de samenzang, oorstrelend is de geluidsverdeling. Maar als het compositorische vakmanschap van Gouldman een extra accentje krijgt met twee niet-10cc gerelateerde megahits van zijn hand, Bus Stop (Hollies) en No Milk Today (Herman’s Hermits), besef je weer dat het niet 10cc is, waar je naar zit te kijken.
Gezien: Orpheus Apeldoorn 20/3.