Ze zijn al jaren niet meer in de hitlijsten gesignaleerd. Het laatste wapenfeit op het slagveld der platenverkopen heeft UB40 alweer tien jaar achter zich gelaten en voor de grote successen moet je zelfs terug naar de jaren tachtig en vroege jaren negentig. Toch zegt dat niks over de populariteit van de gestroomlijnde reggaeband uit Birmingham. Die blijft onverminderd groot. Vorige week lieten de voormalige schoolkameraden de Rotterdamse Ahoy drie keer tot de nok toe vollopen. Daarnaast werden de onverzadigbare ‘Joebie-fans’ nog eens extra getrakteerd op een toetje in de Apeldoornse Americahal.
Zesduizend bezoekers waren daar getuige van een doorsnee UB40 optreden. De sentimenten werden bevredigd met klassiekers als Cherry Oh Baby en Kingston Town, maar ook werd de volgepakte hal een voorproefje gegund van het album dat begin volgend jaar zal uitkomen. De kakelverse songs Rainbow Nation en I’ll Be There maakten duidelijk dat UB40 haar weg vervolgt langs het pad van de perfect geproduceerde, maar saaie reggae. Want die smaak bleef onwillekeurig aan de activiteiten van het bejubelde tiental hangen. Weliswaar waren alle ingrediënten van de reggae aanwezig – van het vertraagde skaritme tot aan de pompende bas en van rudimentaire dubeffecten tot aan de tetterende blazers – toch wilde het die zondagavond maar niet opwindend worden. Net zo droog als de aankondigingen van Robin Campbell klonken Stick By Me, Impossible Love en Bring Me Your Cup. Pas toen zanger/gitarist Ali Campbell het stokje overgaf aan smaakmaker Astro die Rat In Mi Kitchen voor zijn rekening nam, ontstond er leven in de wat ingedutte tent. Ook bassist Earl Falconer bewees met Reggae Music dat er UB40 meer kan zijn dan alleen die houterige Campbell-broeders. Het obligate en dreinerige Red Red Wine herstelde de verhoudingen weer en versterkte de indruk dat UB40 vooral een routineuze jukebox is.
Gezien: Americahal Apeldoorn 2/12.