De relevantie is natuurlijk lang niet meer zo groot als zeven, acht jaar geleden, maar toch is Kaiser Chiefs een gloedvolle afsluiter op het Dauwpop festival. Zanger Ricky Wilson slingert met zijn microfoon, smijt de standaard de lucht in. De jongensachtige branie is er nog steeds. Ruby, I Predict A Riot, Everyday I Love You Less And Less – noem het teren op oude roem, maar het werkt uitstekend op het gerestylede festival bij Hellendoorn.
Dauwpop is een andere weg ingeslagen. Er is meer aandacht voor aankleding en sfeer. Met de keuze voor muzikale diepgang heeft het evenement aan de Luttenbergerweg afscheid genomen van het vreselijke adagium ‘voor-elk-wat-wils’. Dauwpop komt de popliefhebber tegemoet en het is dan ook niet vreemd dat – net als op Lowlands – de bezoekers constant met de neus in het programmaboekje te vinden zijn. En wie een route langs de hoogtepunten heeft uitgestippeld, heeft een drukke en bovenal zonovergoten dag.
Die begint al vroeg in de middag met Douwe Bob. De ‘beste singer/songwriter van Nederland’ staat op het prachtige podium in de Barn, een oude graanschuur, rustiek gelegen tussen de bomen. De kreukvrije Douwe Bob heeft een prima band achter zich. Zijn liedjes zijn net zo onberispelijk als de frontman zelf, maar ze missen wel een eigen smoel. Iets dat je Blaudzun onmogelijk kunt ontzeggen. Wat heeft die man een ontwikkeling doorgemaakt. De Arnhemmer die zijn eerste schreden in donkere popzalen zette met verstilde sessies, is uitgegroeid tot een uitbundige festivalhit. Who Took The Wheel en We Both Know blijken massale meezingers, wie had dat kunnen denken?
Blaudzun staat net als Kensington, Will & The People en Therapy? op het centraal geplaatste hoofdpodium. Van daaruit is het telkens een klein wandelingetje naar de intiemere podia. Daar zijn de leukste acts te vinden. Zoals Jacco Gardner, een twintiger uit Hoorn die in het verkeerde decennium terecht is gekomen. Het evenbeeld van Brian Jones verbluft met een sound die refereert aan Pink Floyd ten tijde van Syd Barrett. Psychedelisch deinende mellotron golven, uitgesproken baslijnen en sferische experimenten trekken de King King kerk onherroepelijk de jaren zestig in.
Niet minder interessant is de Belgische band Balthazar. Met zijn tegendraadse ritmiek beslist geen gemakkelijke kost, maar wel een act die je constant bij de les houdt. Het vijftal trekt alles uit de kast: van pruttelende elektronica tot jankende violen. Het resultaat is telkens watertandend.
Maar de meeste ogen zijn gericht op Caro Emerald. Ze is het buitenbeentje op dit festival – vrijwel alle acts zouden ook op Lowlands kunnen staan, zij niet – maar haar optreden is toch bijzonder, omdat dit het eerste is sinds de presentatie van haar nieuwe album The Shocking Miss Emerald. De combinatie van een big band met een dj blijft tot de verbeelding spreken, maar komt op Dauwpop niet tot leven. Daarvoor is het geheel te steriel. Het ziet er allemaal piekfijn uit, maar nieuwe liedjes als One Day, Pack Up The Louie en Liquid Lunch rollen er stijfjes uit. En dat is verrassend, omdat Caro Emerald met dj Kypski en de mannen van Zuco 103 in haar rug tot meer in staat zou moeten zijn. Maar goed dat Kaiser Chiefs uit een ander vaatje tapt.
Gezien: Luttenbergerweg Hellendoorn 9/5.