Sandra van Nieuwland flets als een vaatdoek

Een uitverkocht huis voor Sandra van Nieuwland. Sandra wie? Jawel, Sandra van Nieuwland. Even bijpraten: Van Nieuwland is een zangeres van midden dertig, die vorig jaar heeft deelgenomen aan de talentenshow The Voice Of Holland. Ze vliegt er in de halve finale uit, maar duistere commerciële krachten laten haar bezit nemen van de top 40. Wat tot dan toe alleen is voorbehouden aan The Beatles en Bruce Springsteen, lukt Sandra van Nieuwland ook: met drie singles tegelijk in de top tien staan.

Maar het sprookje is daarmee niet ten einde. Er verschijnt een debuutalbum getiteld And More, die zeven weken lang de albumlijst aanvoert en platina wordt. Toe maar. En nu is er dan een clubtour, waarvan de aftrap plaatsvindt in een bomvol Hedon.

Is de opwinding rond deze laatbloeier terecht? Vooralsnog niet. Weliswaar heeft Van Nieuwland een prettig in het gehoor liggende stem, haar presentatie schiet schromelijk te kort. Ze heeft geen verhaal en haar uitstraling is zo flets als een uitgebleekte vaatdoek.

Ook is het tobben met haar nagenoeg geheel gecoverde repertoire. Van Nieuwland poogt liedjes als A Night Like This (Caro Emerald), More (Usher) en Jolene (Dolly Parton) een eigen draai te geven, maar het resultaat is niet altijd even bevredigend. Ze vertraagt het opwindende Sing It Back van Moloko tot een sullige schuifelaar en vermaalt Michael Jackson’s Ben tot een smakeloze late-night jazz van het type ‘duizend-in-een-dozijn’. Venus van Shocking Blue is een positieve uitzondering. Eindelijk een nummer dat meerwaarde krijgt door het te laten uitgroeien tot een dweperige James Bond-song in Shirley Bassey sferen.

Van Nieuwland schijnt dit jaar met eigen werk te komen. Dat zal van uitzonderlijke klasse moeten zijn om haar naam definitief te kunnen vestigen.

Gezien: Hedon Zwolle 15/3.