Hoe retro is de Haagse rockband The Deaf? Nou, behoorlijk retro. The Deaf past in het rijtje met The Kik en DeWolff. Het zijn bands die – zonder dat ze de tijd zelf hebben meegemaakt – de jaren zestig en zeventig respectvol het nieuwe millennium inblazen. Maar waar The Kik de nederbeat tot een parodie degradeert en DeWolff de psychedelische blues tot de tiende macht verheft, daar laveert The Deaf minder stijlvast door de kraamkamer van de rock heen. Beat, pop, country, rockabilly – het viertal plukt overal wat vandaan en smeedt dat tot een aanstekelijk geheel. In het volle Hedonzaaltje ontwikkelt ieder nummer zich tot een drie minuten durend feestje.
Strakke, heerlijk vunzige gitaarlicks in sprankelende rocktracks als Are You Scared, Isolator en Not Your Man halen herinneringen op aan The Kinks en The Pretty Things. Maar het leuke aan The Deaf is, dat ze daar niet in blijven hangen. Zo wordt de poot van het gaspedaal gehaald in Soultrapper, een nummer dat met zijn twang-gitaar een Amerikaanse route kiest. En wat te denken van de rollende surf-intro à la Dick Dale in He’s My Man? Ondertussen plamuurt het zwierige Farfisa orgeltje de hier en daar opduikende oneffenheden doeltreffend weg.
Op een enkel rustig nummer na (Rides In, Rolls Out) blaakt de liedlijst van energie. Het tempo ligt hoog, op de pauze tussen de liedjes na. Frans ‘Spike’ van Zoest, tevens gitarist van Di-rect én zich zo langzamerhand ontwikkelend tot een onontkoombare BN’er, is op die momenten de vertragende factor met zijn onsamenhangende frases. Erg? In het geheel niet. Zodra Spike zijn imitatie Vox Phantom gitaar weer afbeult zoals in Lay Down Honey is alles oké. Toffe band.
Gezien: Hedon Zwolle 12/12.
Nog te zien: Hengelo 19/12, Vlaardingen 20/12, Nijmegen 9/1, Dordrecht 10/1.