Half november, 2014 heeft nog anderhalve maand te gaan. In een vol Hedon kijkt Waylon terug op een bijzonder jaar. “Het was het jaar waarin ik ineens kwijt was. Maar de vogel was niet gevlogen, deze Linnet ging gewoon zijn eigen liedje fluiten.” Gejoel in de zaal. Meer woorden maakt de getergde zanger niet vuil aan het geëxplodeerde gelegenheidsduo The Common Linnets. Want voor Waylon was dit vooral het jaar van zijn derde album Heaven After Midnight.
Het boterzachte sentiment van de lap steel in het openingsnummer Let It Pour illustreert Waylons hervonden liefde voor de countrymuziek. De fluwelen begeleiding harmonieert in al zijn schoonheid met de uitstekende samenzang van de vijfkoppige band. Maar ook als het tempo omhoog gaat, zoals in het Tom Petty getinte Somewhere In The Middle of het rockende Ain’t Got Nothin’ On Me, blijft Waylon aangenaam dobberen in zijn favoriete vaarwater.
De overgang naar ouder, meer poppy klinkend werk als The Escapist en Lose It komt dan eigenlijk best hard aan. Een match met het voorgaande is er nauwelijks, waardoor het optreden aan richting verliest. Die stemmingswisselingen komen zelfs in een stroomversnelling. Het overlijden van een familielid zet Waylon aan tot een huiveringwekkend mooie uitvoering in Johnny Cash stijl van Where Do I Go With Me, om daarna via verzoekjes uit de zaal te verworden tot een levende jukebox. Michael Jackson, James Brown, Roy Orbison, Nirvana – Waylon schudt het allemaal uit zijn mouw, maar de geïnteresseerde, eerder die avond overtuigde luisteraar raakt dan het spoor bijster.
Als Waylon serieus genomen wil worden, zal hij van dat soort oubolligheden afscheid moeten nemen en zich concentreren op zijn beste liedjes. Dan vormen zelfs het oude Ain’t Nothing Wrong With That en recente This Rodeo een perfecte eenheid.
Gezien: Hedon Zwolle 13/11