“We hebben net even een kort overleg gehad. Omdat jullie zo’n geweldig publiek zijn, spelen we een extra bonustrack. Speciaal voor jullie, hè!”
Dat kunnen alleen de echte routiniers: je als toeschouwer het gevoel geven dat je een uitzondering bent. Dat het trio alleen voor deze gelegenheid zich extra inspant. Natuurlijk is niets minder waar. Love Is Alive van Gary Wright staat iedere avond op de setlist. Het is illustratief voor het optreden van The Winery Dogs, een band die zich presenteert als een bundeling van onderhoudende rockclichés. In woord en geluid.
De formatie uit Los Angeles is twee jaar geleden uit de grond gestampt, maar bestaat uit louter muzikale krachtpatsers. Zanger/gitarist Richie Kotzen was enkele jaren actief in de mainstream rockgroep Mr. Big, bassist Billy Sheehan toerde met David Lee Roth en Steve Vai en drummer Mike Portnoy maakte naam bij de progressieve metalband Dream Theater. Als een dergelijk drietal de krachten bundelt, doet al rap een term als ‘supergroep’ de ronde.
Gelet op de technische kwaliteiten van het trio valt daar weinig af te dingen. Voor het oog van een redelijk gevuld Hedon zijn de uithalen van de zanger trefzeker en is zijn gitaarspel volmaakt. De 61-jarige Sheehan overrompelt met gruwelijk snelle basriffs, terwijl Portnoy met de precisie van een drumcomputer het tempo akelig strak houdt. Maar mag The Winery Dogs dankzij die technische hoogstandjes op de loop gaan met het superlatief supergroep? Nee, daarvoor is hun ruim anderhalf uur durende set te archetypisch. Het rocksjabloon van acts als Cream en Led Zeppelin, maar ook dat van Lenny Kravitz wordt telkens opnieuw uitgerold en slechts incidenteel voorzien van progrock-getinte tierelantijntjes. Pas laat in de toegift laten de heren met het bluesy en naar een schitterende climax toe gespeelde Regret horen, dat het ook anders kan.
Gezien: Hedon Zwolle 15/7