Voor de derde keer sinds zijn grote ommezwaai staat de Britse zanger/gitarist Fink op het Lowlands festival (lees: Lowlands 2014). De club-dj die negen jaar geleden van de ene op de andere dag platenkoffer en koptelefoon terzijde schoof en zich richtte op ingetogen singer/songwritermuziek, kijkt uit naar het driedaagse evenement in de Flevopolder. “Het is zo’n festival waarvan je van tevoren weet: dit komt goed. De organisatie is perfect, net als het publiek dat bereid is om naar je te luisteren.”
Fin Greenall, zoals Fink eigenlijk heet, heeft wat dat aangaat wel andere tijden meegemaakt. “Ik herinner me ons eerste optreden in Paradiso. We waren daar als support van een Nederlandse band. Het publiek haatte ons gewoon en praatte keihard door de muziek heen. Echt gênant en typisch Nederlands.” Greenall lacht om zijn uitlating, maar hij meent het wel.
Tijdens zijn dj-tijd had hij weinig last van kakelende bezoekers. De volumeknop stond altijd lekker open, waardoor geklets en geschreeuw kansloos waren tegen zijn dancebeats. Maar in de akoestische singer/songwriterwereld lag dat toch even anders. Daar werd meer geëist. Van de muzikant, maar ook van de toehoorder.
De 42-jarige in Bristol geboren artiest spreekt bij voorkeur in meervoudsvorm. Hoewel hij in zijn eentje de nieuwe muzikale omgeving binnenstapte, groeide Fink al gauw uit tot een band. Een gesprek met Fink is een gesprek met Greenall, maar ook met bassist Guy Whittaker en drummer Tim Thornton.
De traumatische ervaring in de hoofdstedelijke poptempel, inmiddels alweer acht jaar geleden, zette het drietal aan het denken. “Ach, het was niet de enige plek waar het er zo aan toe ging. Ook in Engeland en Duitsland hadden we het soms moeilijk”, blikt Greenall terug. “We moesten met onze muziek aan de slag. Elk lied werd doorgelicht. Waarom werkte het ene wel en het andere niet? Hoe konden we ieder optreden volledig naar onze hand zetten en een zaal echt in bezit nemen? Dat werd onze grootste ambitie.” Guy Whittaker: “Maar het was een artistieke ambitie, geen commerciële.”
Weliswaar bleven de mysterieuze, donkere sferen van de eerste albums Biscuits For Breakfast (2006) en Distance And Time (2007) intact, vanaf Sort Of Revolution (2009) werd het geluid veelkleuriger en gelaagder. Als gevolg daarvan groeide de interesse voor Fink en zijn muziek. Na de release van Perfect Darkness (2011) ontving het trio zelfs een invitatie voor een gezamenlijk optreden met het Koninklijk Concertgebouw Orkest. “Dat was een geweldige ervaring. Aanvankelijk hadden we niet in de gaten wat de impact van de uitnodiging was, maar onze manager was direct in alle staten. Hij zei: ‘Dit is waanzinnig! Google het orkest en je weet genoeg.’” Ze moeten er alle drie om lachen. Tim Thornton: “De eerste dag was heel maf. We kwamen aan in het Concertgebouw en het orkest speelde onze stukken. Heel indrukwekkend. Maar in hun uitvoeringen zaten pauzes. Doodstil was het dan. We begrepen er niks van. Later werd duidelijk dat wij die momenten moesten invullen.”
De ervaringen die Fink opdeed met het Concertgebouw Orkest, maar ook met de steeds groter wordende zalen waarin ze terecht kwamen, hebben hun sporen nagelaten op het nieuwe album dat in juli is verschenen. Op Hard Believer pakt de band groots en meeslepend uit. “De plaat heeft eigenlijk twee delen. Het eerste deel sluit aan bij de vorige albums, maar in het tweede gaan we op een gecontroleerde manier helemaal los”, verklaart Greenall. “We hebben ons geluid opgeschaald. Tracks als Shakespeare, Looking Too Closely en Too Late bouwen op naar een climax. Dat is voor de fans misschien even wennen.” Als dat zo is, beschouwt Greenall dat als een compliment. “Dat betekent dat je totaal verschillende platen maakt en jezelf niet herhaalt.” “Maar het heeft ook te maken met een groter vertrouwen in onszelf”, vindt Whittaker. “We hebben ons geluid groter gemaakt, omdat we denken dat we het aankunnen.”
Natuurlijk heeft dat consequenties voor de liveoptredens die op stapel staan. Fink doet grote festivals aan als Montreux Jazz, Sziget en Pukkelpop en toert vervolgens langs podia in de VS en Europa. In november staat de band maar liefst drie avonden achtereen in Paradiso. De eerste twee waren zo snel uitverkocht, dat een derde datum noodzakelijk bleek. “We willen graag recht doen aan de nummers van Hard Believer. Daarom wordt de band op het podium uitgebreid met een gitarist en een toetsenist. De muziek is te gecompliceerd met zijn drieën te spelen. Maar dat betekent niet dat we de plaat gaan kopiëren”, voorspelt Greenall. “Je hebt bands die elke avond hetzelfde doen. Dat is niks voor ons. Ieder optreden moet anders zijn.”
Fink: Lowlands zaterdag 17/8, Paradiso Amsterdam 22/11, 23/11 en 24/11.