Hoffelijk solo-optreden van Nick Lowe

Prachtig zoals hij het woord ‘pop’ uitspreekt. Bijna aristocratisch. Nick Lowe, aanstaande maandag wordt ie 65, is de gentleman onder de Engelse singer/songwriters. Met bovendien een geweldige staat van dienst: Lowe had wereldwijde hits en produceerde platen van Elvis Costello, The Damned en Johnny Cash. En toch is het knusse Odeon theater in Zwolle maar armzalig gevuld. Slechts een handvol bezoekers is getuige van een hoffelijk solo-optreden van de grijs gekuifde heer van stand.

Lowe laat zich echter niet ontmoedigen door de bedroevende opkomst. Zwolle is ‘een charmante stad’ en wat is het toch fijn dat ‘er mensen zijn gekomen, die op deze eerste lentedag ook hadden kunnen kiezen voor een heerlijk diner onder de bloeiende magnolia’s’. En dat alles zonder enige vorm van cynisme. De toon is oprecht, net als de ruim twintig liedjes die hij vanavond in een behoorlijk strak tempo aaneen rijgt.

Het liedarsenaal van Lowe is indrukwekkend. Voor deze korte theatertour heeft hij daaruit een afgewogen keuze gemaakt: er is ruimte voor successen (Cruel To Be Kind, (What’s So Funny ‘bout) Peace, Love and Understanding), voor minder bekende liedjes, maar ook voor het werk van anderen (Traveling Light van Cliff Richard, Alison van Elvis Costello). De liefde voor oude rock ’n roll is bijna tastbaar in Lowe’s akoestische uitvoeringen. En daar schuilt tegelijk een klein addertje onder het gras.

Veel van zijn liedjes tokkelen voort in een eenvormig tempo. Has She Got A Friend?, She’s Got Soul, Somebody Cares For Me – op driekwart van de setlist begint een bepaalde verzadiging op te treden. Het verlangen naar medemuzikanten wordt opdringeriger. Gelukkig weet de éminence grise die contraproductieve sentimenten te pareren met ademafsnijdende ballads als Rome Wasn’t Built In A Day, Raining Raining en House For Sale.

Gezien: Odeon Zwolle 20/3