Al decennia lang speelt hij de theaters plat, maar nu doet meestergitarist Harry Sacksioni enkele optredens in het popcircuit. Voor het eerst. Notoire popzalen als Hedon en het Burgerweeshuis krijgen een theaterartiest over de vloer, die een voorkeur heeft voor popmuziek.
“Tja, natuurlijk ik heb me afgevraagd waarom ik dit nog nooit eerder heb gedaan. De meeste gitaristen beginnen namelijk in het clubcircuit.”
Harry Sacksioni is een bevlogen spreker. Hij praat met zijn hele lichaam. Soms gaat hij staan om een anekdote kracht bij te zetten. En meer dan eens komt tijdens zo’n anekdote het kippenvel op zijn armen te staan. “Hier moet je zien, wéér kippenvel!”
“Ik heb ooit als gitarist mijn eerste stappen gezet in het theater. Het was Herman van Veen die me vroeg of ik hem wilde begeleiden. Ik was toen een jaar of zeventien. Door Herman leerde ik de theaterwereld kennen en dat beviel zo goed dat ik daar ook mijn eerste solo-optredens ben gaan doen. Eigenlijk is dat altijd zo gebleven.”
Een noodzaak om over te stappen naar een ander speelveld was er niet. “Mijn theatertournees lopen onverminderd goed, waardoor ik nooit overwogen heb om iets anders te gaan uitproberen.” Dat verandert als Sacksioni wordt benaderd door twee jongens uit de popscene. “Zij vroegen me of ik het leuk zou vinden om in de Goudse popzaal So What! te komen spelen. Daar moest ik even over nadenken, maar uiteindelijk heb ik dat gedaan. Het voelde direct goed.”
Zo maakt Sacksioni op 65-jarige leeftijd zijn debuut op een poppodium. “Dat alternatieve sfeertje van zo’n podium bevalt me wel. De mensen zitten nog geen meter van je af en dat vind ik hartstikke leuk.” Wel heeft Sacksioni als voorwaarde gesteld dat de concerten semi-seated zijn. “Weet je, een akoestische gitaar blijft een kwetsbaar instrument. Als de mensen alleen maar kunnen staan, ben ik bang dat het bij sommige nummers te onrustig wordt.”
Sacksioni’s programma Welcome to the club onderscheidt zich van het theaterrepertoire. Hoewel hij in beide composities speelt van zijn laatste live-dubbelaar Vijfenzestig, zijn er aanzienlijke verschillen. “Ik doe een swingende set met nummers als Superstition en I Wish van Stevie Wonder. Ik ben een enorme fan van hem. En om het geluid meer diepte en power te geven, neem ik bassist Digmon Roovers mee. Dat past goed in een popzaal. Daartegenover zet ik dan weer een ingetogen versie van Blackbird van The Beatles. Dat is zo’n idioot goed nummer, dat iemand zoiets kan schrijven”, Sacksioni schudt met het hoofd.
De gitarist is altijd een popliefhebber geweest. “Ik ben opgegroeid in de jaren zestig en speelde in diverse bandjes. Eigenlijk wilde ik zanger worden, maar ik kon absoluut niet zingen. Dat is de reden waarom ik een geheel eigen ‘fingerstyle’ heb ontwikkeld. In mijn spel hoor je niet alleen de melodie, maar ook een bas- en slagpartij. En ja, dat lukt mij het best op een akoestische gitaar.” Want ook op een akoestische gitaar kun je los gaan, vindt Sacksioni. “Je hebt van die poppuristen die denken dat popmuziek alleen op een elektrische gitaar gemaakt kan worden. Maar dat is onzin. Ik kan prima overweg met een elektrische gitaar, maar de akoestische gitaar ligt het dichtst bij me. Daar ligt mijn kracht. Ik zal dan ook nooit helemaal elektrisch gaan.”
Elke dag leert hij bij. “Ik probeer iedere dag weer nieuwe technieken uit. Dat doe ik al vanaf mijn veertiende. Maar dat betekent niet dat techniek heilig is. Het gaat in de muziek in de eerste plaats om het gevoel. Neem Paul McCartney. Vorig jaar speelde hij Blackbird in zijn eentje in de Ziggo Dome. Om te janken zo mooi. Niet dat hij technisch gezien de beste gitarist is, maar het klinkt heel eigen en persoonlijk. Kippenvel, daar heb je het weer.” Sacksioni schiet in de lach. “Na afloop van het lied zei McCartney: ‘En jullie hebben allemaal geprobeerd dit stuk te spelen, maar het is je nooit gelukt’. Toen dacht ik: Nou…”
Harry Sacksioni, ‘Welcome to the club’: Hedon Zwolle 22/1, Burgerweeshuis Deventer 29/1, Underground Lelystad 14/5. Theatertour ‘65’: Orpheus Apeldoorn 6/2, Stadsgehoorzaal Kampen 18/3.