Auw, dit doet toch een beetje pijn. Lisa Stansfield, één van de grote sterren uit de jaren negentig, laat het Zwolse poppodium niet vollopen. Verre van dat zelfs. Het balkon blijft gesloten en in de zaal staan de bezoekers elkaar bepaald niet in de weg. Lekker veel ruimte om te dansen, zullen we maar zeggen.
Met het Britse producersduo Coldcut had Stansfield een joekel van een hit (People Hold On), waarna ze solistisch scoorde met soepele soulnummers als All Around The World en Change. Maar ja, dat is allemaal bijna een kwart eeuw geleden. En niets is vergankelijker dan roem. Tenminste, hier in Nederland. Want in Groot Brittannië is Stansfield dankzij haar acteerwerk nog steeds een grote mevrouw.
Maar liefst negen begeleiders heeft de 46-jarige zangeres opgetrommeld om haar laatste plaat Seven te promoten. Vijf tracks speelt ze ervan en eerlijk gezegd komen ze niet allemaal even lekker uit haar doorleefde strot. Can’t Dance wordt te laag ingezet en de soulslijper Stupid Heart wordt geteisterd door foeilelijke uithalen. Eigenlijk ontbreekt het tijdens het hele optreden aan vocale souplesse. In combinatie met haar gepolijste en dansbare soulpop was dat juist de kracht van Lisa Stansfield.
In de gekortwiekte setlist ontbreken de hits niet, net als de Barry White cover Never, Never Gonna Give You Up. Het orkest is op geen foutje te betrappen, maar de flegmatische benadering van There Goes My Heart, Time To Make You Mine en Someday (I’m Coming Back) leidt ook tot een dodelijke inwisselbaarheid. Iets dat overigens niet opgaat voor het spectaculaire, tegen bigbandsoul aankruipende The Rain. Toch poetst dat geweldige nummer het gevoel niet weg, dat Stansfield en Nederland elkaar zijn ontgroeid.
Gezien: Hedon Zwolle 23/10