Zelden zal hij zich zo op zijn plek hebben gevoeld, als afgelopen donderdagavond. In het grootste godshuis van Deventer, vlak onder de kansel, verkondigt David Eugene Edwards in een apocalyptisch optreden het woord van de Heer. ‘Het is een grote eer om in deze prachtige ruimte voor jullie te spelen’, zijn de spaarzame woorden van de godvrezende Amerikaan, die zijn gitzwarte rock doordrenkt met Bijbelse metaforen.
Toch is dit geen religieus concert. Daarvoor is de muzikale erfenis van Edwards domweg te seculier. Zijn voormalige club 16 Horsepower was vooral een alternatieve rockband met aanwijsbare folkaccenten, terwijl zijn huidige groep Wovenhand die traditie voortzet.
In de Lebuïnuskerk treedt Edwards onder zijn eigen naam op. Met Jeff Linsenmaier (toetsenist van Wovenhand en The Fray) op percussie en toetsen, dompelt de wonderlijke zanger/gitarist het reusachtige middenschip in een omineus bad van aardedonkere soundscapes. Een siddering gaat door de uitverkochte kerk als Edwards de wereldvreemde teksten over zijn gehoor uitstort.
De man maakt een eigenaardige indruk. Hij gaat op in zijn eigen wereld en is gegrepen door het Woord, dat ie met gesloten ogen door de microfoon murmelt. David Eugene Edwards is een man met een missie, zonder dat deze aan een ander wordt opgelegd. Zelfs een verstokte atheïst voelt zich op zijn plek.
Sinking Hands en His Rest van het schitterende, laatste Wovenhand album The Threshingfloor galmen na onder de hoge gewelven, evenals een oudere song als Whistling Girl. De subtiele belichting en de opstijgende rookgordijnen maken het plaatje compleet. De mystieke mist die ontstaat, past precies bij de gewijde sfeer waarin het woord Hij met een hoofdletter geschreven wordt.
Gezien: Lebuïnuskerk Deventer 28/4.