Zeewolde – Als Anders Trentemøller hoort waar hij op vrijdag 7 maart wordt verwacht voor één van zijn shows, schiet hij in de lach. “Wat?! In een vakantiepark zeg je? Nee, dat wist ik niet. Maar waarom ook niet? Bijzondere locaties hebben altijd een bepaalde uitwerking op de band. Haha, eens kijken of we Center Parcs kunnen laten rocken.”
Voor het tweede achtereenvolgende jaar is vakantiebungalowpark De Eemhof in Zeewolde de thuisbasis voor het rockfestival Where The Wild Things Are. Een soort Lowlands, maar dan zo’n dertig kilometer verderop in de polder. En met een aanmerkelijk intiemer en comfortabeler karakter. Een samenzijn van een groep gelijkgestemde zielen die op een relaxte manier bands willen checken – dat is wat organisator Mojo met het festival voor ogen heeft.
Het Schotse viertal Franz Ferdinand, het Berlijnse elektrogezelschap Moderat en de Deense muzikant/producer Trentemøller zijn de grote trekkers. De laatste wil de bezoekers meenemen op een avontuurlijke elektrorock expeditie. Steile, gitaar gestuurde hellingen en diepliggende, elektronische afgronden zullen tijdens het optreden als boeiende en afwisselende klankpanorama’s voorbijflitsen.
Trentemøller is sinds de jaren negentig actief in de muziek. Eerst in alternatieve rockbandjes, later in de dancescene. In de pers wordt de 39-jarige inwoner van Kopenhagen regelmatig geconfronteerd met zijn steeds weer verrassende stijlwendingen. “Mensen moeten niet in hokjes denken. Ik probeer kwaliteitsmuziek te maken en het gaat er niet om welk etiketje je erop plakt. Het heeft allemaal te maken met de stemming waarin je verkeert. Soms heb ik zin om een rustige melodie op een piano te spelen, een andere keer gebruik ik een felle beat op een drumcomputer. Ik houd van die clash van sferen.”
Het componeren en opnemen van muziek is voor Trentemøller een nogal eenzame aangelegenheid. “Ik vind het heerlijk om alleen in mijn studio te zijn. Die geïsoleerde omgeving geeft me ruimte voor mijn ideeën. Weken, zelfs maanden kan ik in mijn eentje bezig zijn met het schrijven van tracks en het inspelen ervan. Dat doe ik allemaal zelf. Maar ik ben geen mensenschuwe kluizenaar of zo. Want daarna komt het sociale proces op gang: het spelen en toeren met een liveband.”
Al vlot na zijn debuutalbum The Last Resort (’06) stelde hij die samen. “De transformatie van plaat naar concertzaal vind ik boeiend. Als band zijn we met zijn zessen en ieder heeft daarin zo zijn eigen inbreng. Het is prachtig om te horen hoe tracks tijdens de tour evolueren. Ik wil namelijk één ding vermijden: dat ze live precies zo klinken als op de plaat. Een interessant voorbeeld is Never Stop Running, een song van mijn laatste album Lost. Dat is eigenlijk een heel elektronisch lied, maar we kregen het juiste gevoel op het podium niet terug. We hebben er daarom een heel andere versie van gemaakt met gitaren enzo. ’t Is nu net een song van The Cure.”
Op Lost gebruikte Trentemøller zeven vocalisten. “Tijdens het schrijven van de liedjes had ik al in mijn hoofd wie ik ervoor zou vragen. Het was spannend of ze ook daadwerkelijk wilden meewerken.” Maar het Amerikaanse duo Low, Sune Rose Wagner van The Raveonettes en Kazu Makino van Blonde Redhead verleenden maar wat graag hun medewerking. Op de podia zal de Deense zangeres Marie Fisker alle vocalen voor haar rekening nemen. “Ook dat was een enorme uitdaging: hoe bewerken we de nummers zo, dat de sfeer behouden blijft en toch bij Maries stem passen?”
Minstens zo meeslepend is Trentemøllers instrumentale werk, vaak omschreven als dansbare filmmuziek. “Het mooie daarvan is, dat de luisteraars er hun eigen beelden bij kunnen bedenken. Zie het als een wereldtaal. Een taal die iedereen verstaat.” Eén van de aansprekende tracks is Trails. “Ha, dat is voor mij één van de hoogtepunten van het album. Het begint als een psychedelische rocksong en eindigt met een elektronische dancebeat. Voor ons altijd een fantastisch lied om live te doen.” Ook een bijzonder verhaal kleeft aan Constantinople, een andere tekstloze parel. “Op een avond in mei zat ik op mijn Vox-orgel te pielen en voor ik het wist speelde ik allerlei oosterse melodieën. Heel maf. Plotseling hoorde ik het bericht dat Ray Manzarek was overleden, waardoor ik de invloeden uit de Oriënt ineens ging combineren met het psychedelische orgelgeluid van The Doors. Liedjes kunnen soms op de vreemdste manieren tot stand komen.”
De verfrissende, creatieve aanpak van de sympathieke Deen heeft hem in ieder geval mondiale faam gebracht. Trentemøller stond op alle grote rockfestivals en ook dit jaar is hij present op topevenementen als Rock Werchter en Roskilde. Hij is zich bewust van de voordelen van een festival, maar ziet ook de beperkingen. “Meestal mag je er maar een uur spelen. Dat is eigenlijk te kort voor mij. Je moet dan meer up-tempo tracks in de set proppen en dat komt de opbouw en dynamiek meestal niet ten goede. Mijn muziek heeft tijd nodig om tot een climax te komen.”
Trentemøller is te zien: Oosterpoort Groningen 4/3, Paard van Troje Den Haag 5/3, Where The Wild Things Are Zeewolde 7/3.