Na de wederopstanding van James Brown in de persoon van Charles Bradley, is het nu een bejaarde soulsister die een verjongingskuur heeft ondergaan. Koko-Jean Davis, leadzangeres van The Excitements, windt er geen doekjes om: met de wulpse pasjes van een krolse poes treedt zij ondubbelzinnig in de voetsporen van Tina Turner. Bradley en Davis doen de tijden van de soul uit de jaren zestig herleven, waarbij het gevaar van platte imitatie op de loer ligt. Beiden schuren daar angstig dicht tegenaan, maar hun explosiviteit en overtuigingskracht torpederen sluimerende twijfels.
In alles oogt het gezelschap van zes strak in het pak gestoken bandleden en hun beweeglijke frontvrouw of het afkomstig is uit de Verenigde Staten. Maar niets is minder waar. The Excitements heeft haar domicilie in Barcelona, terwijl de roots van soulchick Davis teruggaan naar Mozambique. En toch neemt de band je mee op een geloofwaardige trip die terugvoert naar de wortels van de soulmuziek. Niet de gelikte souplesse van Motown, maar het rudimentaire werk. Zoals van Stax, waar de rhythm & blues van afdruipt.
Uptempo songs met ferme titels als Keep It To Yourself en Keep Your Hands Off laten niets aan duidelijkheid te wensen over. Koko-Jean is niet voor de poes. Maar ze is ook niet te beroerd om haar kwetsbare kant te tonen, zoals in het heerlijk stroperige I’ve Bet And I’ve Lost Again. Met gevoel voor drama neemt ze bezit van het podium. Meestal met kittige dansjes, die vaker aan de The Ikettes doen denken dan aan Tina zelf, maar ook met aangedikte poses die haar een groot performer maken. En met al die kwaliteiten weet ze zelfs het statische Burgerweeshuis in beweging te krijgen.
The Excitements
Gezien: Burgerweeshuis Deventer 31/10.