De Canadese singer/songwriter Ben Caplan schijnt pas 26 jaar oud te zijn. Zou je niet zeggen. Niet alleen het excentrieke, overdadig behaarde uiterlijk maakt het schatten van de leeftijd vrijwel onmogelijk, ook zijn stilistische voorkeuren lijken beter passen bij een rijpe zestiger. Jazz, gipsy, klezmer, folk – Ben Caplan put maar wat graag uit een rijk en uitheems muziekverleden.
Want, zeg nou zelf, de ruim tachtig jaar oude jazz-standard Ain’t Misbehavin’ verwacht je toch niet in het referentiekader van een midden twintiger. En toch krijgt het een plek in de setlist, waarmee Caplan zich schaart tussen de grote jazziconen die het nummer in een ver verleden coverden. Van Louis Armstrong tot Billie Holiday, van Sarah Vaughan tot Ella Fitzgerald.
Het is overigens de enige geleende song die de bebrilde vogelverschrikker deze avond in het redelijk gevulde Burgerweeshuis opdient. Zijn eigen materiaal staat centraal, met name dat van het debuutalbum uit ’11 In The Time Of The Great Remembering.
In Caplan klinkt een arsenaal aan invloeden door. In het nieuwe lied Under Control bromt ie als een sikkeneurige Tom Waits, in het krachtige Southbound haalt hij minstens zo zwierig uit als Tom Jones. Het is opvallend dat in deze intieme setting – Caplan laat zich alleen bijstaan door Donald MacLennan op viool – de liedjes beter gedijen, dan op de volgestopte en soms uit de bocht vliegende plaat.
Dat laatste kleeft wel een beetje aan Caplan. Ook in zijn flamboyante presentatie, hoe humoristisch deze ook is, schiet de Canadees af en toe door. De verhalen worden aan het eind steeds langer en de stemming wordt steeds meliger. Onvermijdelijke meezingers krijgen zelfs de overhand. Beetje gemakkelijk allemaal. Anderzijds toont het de veelzijdigheid van deze markante entertainer.
Gezien: Burgerweeshuis Deventer 5/7.