“Hebben jullie je tent al opgezet?” Hoongelach stijgt op in de Willem Ruis Sterrentent. De presentator van het hoofdpodium hervat het woord. “Nee, natuurlijk niet, want wij slapen in bungalóóóóws!” Het nieuwe popfestival Where The Wild Things Are heeft een bijzondere primeur: op een chique manier alternatieve rockbands checken. Center Parcs De Eemhof in Zeewolde is de plaats van handeling.
Er is niemand die verlangt naar een kampeertent. Hoewel het weekend vrijdags niet eens zo onaardig begint – droog weer met redelijke temperaturen – verandert dat gaandeweg het festival. Droog en redelijk slaan om in nat en koud. Op zondag is het zelfs winters. Maar goed dat dit evenement daar op is berekend.
Where The Wild Things Are mikt op de bezoeker die Lowlands is ontgroeid. De nieuwe doelgroep heeft behoefte aan meer comfort, maar is ook nog steeds geïnteresseerd in betere popmuziek. In Zeewolde oogt het publiek dan ook ouder dan in Biddinghuizen. Sommigen zijn met hun hele gezin aanwezig en struinen de podia met buggy’s af.
Soulzanger Jamie Lidell is de grote afsluitende naam, maar Where The Wild Things Are zet vooral in op nieuwe internationale bands. En die keuze kan zowel positief als negatief uitpakken. De allereerste act BRNS kan met haar gekunstelde aanpak geen potten breken, tegenvallend en ongeïnspireerd is neo-psychedelica van de Britse band Temples. De Zuid-Afrikaan Petite Noir moet vanwege paspoort problemen afzeggen. Met Melody’s Echo Chamber begint de moed serieus in de schoenen te zakken. De echoënde droompop rond de zingende Française die de dochter van Jane Birkin had kunnen zijn, verzandt in haar zelf gecreëerde chaos.
Maar zijn er ook fraaie optredens. Zoals dat van de Belgische band Balthazar. Of van Local Natives uit Los Angeles, een vijfmansformatie die betovert met tegendraadse harmonieën. Maar de absolute revelatie van het festival is Jake Bugg, net negentien geworden en afkomstig uit Nottingham. Hij oogt als een piepjonge Mick Jagger, klinkt als de jonge Bob Dylan en heeft de kille looks van de Oasis-broers Gallagher. Maar wat kan ie zingen. Buggs heldere, bijna snerende stem vult de grote tent, die drukker en drukker wordt. Hier gebeurt wat. De prestatie zit ‘m niet in de vernieuwing van de muziek, als wel in de hedendaagse benadering van vroege rock ‘n roll, singer/songwriter en blues. De liedjes van zijn titelloze debuutplaat pakken geweldig uit, maar Bugg verrast ook met nieuwe songs als Slumville Sunrise. Bovendien weet hij de klanken van zijn gitaar zowel elektrisch als akoestisch haarfijn in te kleuren. Alsof hij dat al decennia doet. Jake Bugg is de conventionele smaakmaker op een onconventioneel festival.
Gezien: Center Parcs De Eemhof in Zeewolde, 8, 9 en 10/03.