Peter Hook blaast muziek van Joy Division nieuw leven in
Peter Hook stond aan de basis van de legendarische post-punkband Joy Division. Toen zanger Ian Curtis de hand aan zichzelf sloeg, kwam er een vroegtijdig eind aan een stormachtige carrière. De erfenis is te groot om er niks mee te doen, vindt hun voormalige bassist.
De instructies van het management zijn duidelijk: geen vragen over de vete met zijn vroegere partners in crime! De heren zijn in een slepend juridisch gevecht gewikkeld, zodat dit onderwerp tijdens het interview niet aan de orde moet komen. Daar denkt Peter Hook (60) zelf anders over. Het gesprek is amper begonnen of ‘Hooky’ heeft zelf de voorzet al gegeven. Op de vraag waarom de leden van Joy Division en New Order nooit interviews deden, antwoordt Hook: “Ach, dat was recalcitrant gedrag van ons. We waren onervaren, onafhankelijk en lui. Promotie interesseerde ons geen zier. Later veranderde dat. Ouder, wijzer en met meer zelfvertrouwen stond ik in die tijd de pers te woord. Na onze breuk in 2007 moest Bernard dat plotseling doen. Ha, stond ie daar met de bek vol tanden.” Zo, het voorbehoud rond ‘de vete’ kan overboord gekieperd worden.
Bernard is gitarist Bernard Sumner die met Hook, drummer Stephen Morris en zanger Ian Curtis de band Joy Division oprichtte. Manchester, eind jaren zeventig, de nadagen van de punk. Joy Division viel op door een gitzwart, elektronisch getint geluid. Maar ook hun aan epilepsie en depressiviteit lijdende frontman trok de nodige aandacht. Na twee albums (Unknown Pleasures en Closer) stapte Curtis op 23-jarige leeftijd uit het leven. “Joy Division was een unieke band. Vier individuen die ieder hun eigen inbreng hadden. We schreven samen de nummers en het resultaat was baanbrekend. Natuurlijk zagen we dat Ian steeds zieker werd. Maar we waren jong en hadden geen idee hoe we hem konden helpen. Dat was frustrerend. En beangstigend.”
Na de dood van Curtis beseften de overgebleven drie dat het gedaan was met Joy Division. De draad werd echter vrij snel opgepikt met de nieuwe formatie New Order, die nóg elektronischer en dansbaarder uitpakte dan zijn illustere voorganger. Op de aanzwellende golven van de dancescene groeide New Order dankzij de millionseller Blue Monday uit tot één van de invloedrijkste bands van de jaren tachtig. “Bernard en Stephen waren altijd al geïnteresseerd in elektronica en juist in die tijd kwamen meer geavanceerde synthesizers en drumcomputers op de markt. Het was spannend om die te integreren in onze muziek. Maar toen die dingen de overhand begonnen te krijgen, verhevigden de discussies tussen Bernard en mij.”
Jaren later barstte de bom. Hook vertrok uit New Order en het getouwtrek om royalty’s kon beginnen. De spanning tussen de kampen liep verder op toen Hook de dertigste sterfdag van Ian Curtis wilde vieren met een hommage aan de muziek van Joy Division. “Dat werd de start van Peter Hook & The Light. Drie decennia lang had ik Joy Division de rug toegekeerd, maar Ian’s sterfdag was voor mij de aanleiding om die schitterende catalogus weer open te trekken. Ik deed dat overigens met lood in de schoenen. Niet alleen hing ik de basgitaar weer om, maar nam ook het vocale deel voor mijn rekening. Daarmee stond ik in de schoenen van Ian en dat was niet niks. Het heeft me zes maanden gekost om aan dat idee te wennen.”
“Ik ben er zeker van dat Ian het geweldig zou vinden wat ik nu doe. Hij was de grootste fan van Joy Division. Ik breng de muziek weer tot leven. In Europa, maar ook in de VS, Canada, Zuid Amerika en Australië speel ik de songs die zoveel bands hebben beïnvloed. Natuurlijk vinden die twee synthesizerterroristen het niks. Zij hebben inmiddels New Order weer opgestart en proberen me op allerlei manieren te dwarsbomen. Nee, ik communiceer alleen via de advocaat met ze. Of ik ooit weer met ze op het podium zal staan? Daar kan ik kort over zijn: over m’n lijk.”
Peter Hook & The Light: dinsdag 19 april, Hedon Zwolle.