Het geheel is meer dan de som der delen. De drie zussen Emily, Jessica en Camilla Staveley-Taylor zullen afzonderlijk goede zangeressen zijn, maar de synergie die ontstaat als ze gezamenlijk hun fluwelen keeltjes in stelling brengen is adembenemend. Zo benevelt Blood I Bled, het onbetwiste openingsnummer tijdens de tour van The Staves, in luttele seconden het redelijk gevulde Hedon. Met haar licht gesluierde stem zet Jessica de lijnen uit, waarna hemelse harmonieën langzaam een vocaal mysterie optrekken. Maar ondanks die veelbelovende voortekenen, weten The Staves de spanning in hun set niet vast te houden. Het ene mysterie roept het andere op.
Ze komen uit het Engelse Watford en zijn opgegroeid met de muziek van The Beatles, Motown en Crosby, Stills, Nash & Young. Die verantwoorde muzikale opvoeding heeft het DNA van The Staves gevormd en vertaalt zich in een indie-folk geluid met een poppy twist. Het drietal maakte twee albums, waarvan de laatste getiteld If I Was vorige maand verscheen. Met tien liedjes van die plaat en wat oudere aanvullers trekken de meiden door Europa.
Het tempo in deze show ligt opvallend laag. Niet alleen hebben Steady, Open en No Me, No You, No More de traagheid van een trekschuit, ook de steriele pauzes tussen de liedjes voelen soms wat ongemakkelijk aan. De zusjes proberen die stiltes op te vullen met luchtige gesprekjes, maar overtuigende podiumbeesten zijn het niet. Hoeft ook niet. Zeker niet als het smeulende vuur scheutjes spiritus toegediend krijgt. Dat gebeurt met het bluesy Black & White, het countryrock getinte Teeth White, maar ook met het dreigende Damn It All. Het zijn oplevingen die het optreden uit een iets te kalm en lijzig sfeertje halen. Want schitterende samenzang alleen is niet genoeg om de klas bij de les te houden.
Gezien: Hedon Zwolle 25/4