Toen The Kik drie jaar geleden op het lumineuze idee kwam om in de moerstaal te gaan zingen, bleek dat een gouden greep. De band met de Rotterdamse tongval speelde zich met het nederbeatalbum Springlevend knap in de kijker. Het puike en vooral authentieke geluid van het vijftal sloeg aan, net als het amusante gedaas van hun voorman Dave von Raven. De clubshows werden frivoler, muziek maakte steeds meer plaats voor flauwekul. Dat The Kik de stap naar het theater zou maken, was een kwestie van tijd.
In De Veelste Grote Nederbiet Sjoo werpt The Kik zich op als hoeder van de nederbeathistorie. Aan de hand van vergeten Nederlandstalige singles loodst de band je door het midden van de jaren zestig heen. Uiteraard omlijst met een hoop ongein. Gepruts met een diaprojector, geknetter met een Puch – Von Raven zorgt voor hilariteit. Toch breekt de voorkeur voor de eigen taal op, want de beste liedjes van Nederlandse beatbands als The Motions, Golden Earrings, Q65, Outsiders en Sandy Coast werden toch echt in het Engels gezongen.
Het dwingt The Kik tot dubieuze keuzes. Met Vies van Aart Brouwer, Daar In De Wildernis van Ronnie & de Ronnies en Ze Nemen Me Eindelijk Mee, Ha-haaa! van Floris VI (alias Dick Rienstra) bewijs je die periode bepaald geen dienst. Bovendien rijst de vraag: waar is The Kik zelf? In de tombola van beatnummers, waarin Zij Liet Me Staan (Symptomes) en Kejje Nagaan (Het) het meest tot de verbeelding spreken, ontbreekt ieder spoor van Springlevend en de opvolger 2. Pas in de toegift knalt het eigen Verliefd Op Een Plaatje de zaal in.
Conclusie? Natuurlijk is het lachen met The Kik. Muzikaal zit het punctueel in elkaar. Maar de geur van een parodie begint wel opdringerig te worden.
The Kik: De Veelste Grote Nederbiet Sjoo.
Gezien: Ogterop Meppel 29/11.