De Britse zanger Marc Almond maakte in de vroege jaren tachtig naam als helft van het electropopduo Soft Cell. Sindsdien heeft hij zich verrassend veelzijdig ontwikkeld.
Veel wil de 62-jarige zanger niet kwijt over de vijf shows die hij deze maand in Nederland gaat doen. “Het wordt een avond vol verrassingen”, belooft Almond. “Ik heb er zin in. Net als mijn band, bestaande uit Neal X (gitaar), Tim Weller (drums) en Martin Watkins (toetsen). Nou ja, een ding wil ik wel verklappen: natuurlijk speel ik mijn hits.”
Marc Almond doelt daarmee onder meer op de successen die hij met Soft Cell vierde. Tainted Love, Say Hello Wave Goodbye, Torch – het waren songs die het begin van de jaren tachtig markeerden. Op het eerste gehoor wat kille synthesizertunes, die naderhand weldegelijk de moeite waard bleken. Al was het maar, omdat ze de schaduwzijde van het nachtleven zo poëtisch beschreven. Soft Cell wist lichtvoetige disco te combineren met zwaarmoedige thematieken als drugs, travestie en moord.
Almond kijkt met voldoening terug op de periode die alweer zo’n vier decennia achter hem ligt. “Het was een mooie tijd samen met Dave Ball, de andere helft van het duo. Op zijn slaapkamer had hij een synthesizer staan waarop hij al die melodieën componeerde. Ik schreef daarbij de teksten en bedacht de zanglijnen. In de studio werkten we de liedjes verder uit.”
Na zes jaar vonden de heren het welletjes en gingen ze hun eigen weg. Incidenteel traden ze nog samen op. Zoals vorig jaar. “Dat was in september, nu precies een jaar geleden. Een eenmalige show in een stijf uitverkochte O2 Arena in Londen. Het was echt ons allerlaatste optreden als Soft Cell. Een onvergetelijke avond.”
Het solopad van Marc Almond kende vele omwegen. Voor een deel bleef hij trouw aan de electropop die hij met Soft Cell maakte, maar hij experimenteerde ook met Russische volksmuziek, nam covers op van Jacques Brel en maakte deel uit van theaterproducties. Het leverde een rijk en gevarieerd oeuvre op van ruim twintig albums, met voortreffelijke uitschieters als het coveralbum Stardom Road (2007) en het door Almond zelf gepende The Velvet Trail (2015).
De afwisseling van eigen songs met andermans werk is voor Marc Almond heel belangrijk. “De meeste liedjes die ik schrijf zijn autobiografisch. Soms gaan ze over eigen ervaringen, soms over bepaalde figuren die ik ken. Of dingen die ik heb gezien. Het zijn liedjes die dicht bij me staan. Met een cover is dat anders. Die probeer ik zo eigen mogelijk te interpreteren, maar het is geen persoonlijke reflectie. Eerder een droom of een verbeelding. Dat gevoel kwam onlangs bij me op toen ik Strangers In The Night zong.”
Een aantal artiesten heeft een grote invloed gehad op Marc Almond. “Zeker weten. Jacques Brel, David Bowie en Marc Bolan bijvoorbeeld. Dat waren briljante liedjesschrijvers, maar vooral fantastische verhalenvertellers. Daarnaast schreven Bowie en Bolan de soundtrack van mijn jeugd. Ze hebben een speciale plek in mijn hart.”
Ook de donkere kant van het leven heeft een onweerstaanbare aantrekkingskracht op Almond. Die vindt hij terug in de songs van Lou Reed, waarvan hij het huiveringwekkende Caroline Says in de setlist heeft opgenomen. “O ja, ik voel me diep verbonden met de duistere wereld van Lou Reed. Hij beschreef het echte, rauwe leven.”
Na deze tournee, die de komende maanden ook de VS en Groot Brittannië aandoet, stort Almond zich op het album dat begin volgend jaar uit moet komen. “De plaat gaat Chaos And A Dancing Star heten en bevat louter nieuw materiaal. De meeste liedjes heb ik geschreven met Chris Braide, een in Los Angeles wonende producer, muzikant en componist. Een goede vriend van me. Ik denk niet dat we nu al nummers van het nieuwe album gaan spelen. Daarvoor moet je nog even geduld hebben.”
Marc Almond is te zien: Hengelo 8/10, Utrecht 9/10, Den Haag 10/10, Tilburg 12/10, Alkmaar 13/10.