Hij was de stem van Supertramp. Eigenlijk meer dan dat. De medeoprichter en songschrijver van de succesformatie doet het echter nu alleen. En bevalt hem veel beter.
IJle synthesizerklanken stijgen op van het podium, de elektrische piano pompt er ritmische akkoorden overheen, een snerpende mondharmonica maakt het intro compleet. Herkenning in de uitverkochte zaal. Dan die hoge, karakteristieke stem: So you think you’re a Romeo / Playing a part in a picture-show / Take the long way home. Gejuich.
Tussen nu en het uitbrengen van het album Breakfast In America zit veertig jaar. Maar als Roger Hodgson Take The Long Way Home inzet in een bomvol Muziekcentrum Eindhoven, is dat niet te horen. De hoge noten haalt hij nog steeds. Met gemak. De stem die Supertramp in de jaren zeventig en tachtig de hitlijsten in zong, doet nog feilloos zijn werk. Supertramp bestaat allang niet meer, maar hun voormalige zanger blaakt van energie.
Een goede nachtrust, verklaart Hodgson zijn soepele, nagenoeg onaangetaste stembanden. De 69-jarige Brit zit na afloop van het concert ontspannen op een sofa. Zojuist heeft hij in de artiestenfoyer een aantal fans begroet en is hij met ze op de foto gegaan. Hij neemt er alle tijd voor. Nu wel. In de tijd van Supertramp kwam hij daar niet aan toe. Dat frustreerde hem.
In zijn kleedkamer trekt hij een flesje water open. “Gek hè”, zegt Hodgson met een zucht, “de muziek is hetzelfde, maar sinds ik met mijn eigen band tour, voelt een optreden totaal anders. In de tijd van Supertramp was ik verlegen en introvert. Ik was niet in staat om contact te maken met het publiek. Je ziet hoe het vanavond is gegaan. Precies het tegenovergestelde. En zo gaat het elke avond. Soms kan ik het zelf niet verklaren.”
In Eindhoven demonstreert de multi-instrumentalist naast vocale ook zijn communicatieve vaardigheden. Hij maakt een praatje met het publiek, haalt herinneringen op en vertelt wat hem motiveert. Nergens komt het geforceerd over, Hodgsons drijfveren klinken oprecht.
“Het succes van Supertramp was verwarrend voor mij”, gaat hij verder. “Ik vond het lastig om daarmee om te gaan. We speelden in arena’s en stadions. Muzikaal was het wel oké, maar ik zocht verbinding. Zowel met het publiek als in de muziek. Uiteindelijk brak me het op. De band die ik met Rick Davies had opgericht en waarvoor ik zoveel songs had geschreven, moest ik vaarwel zeggen.”
Hodgsons toon is sereen, bijna meditatief. Hij vertelt hoe hij van het toneel verdween en de aandacht verlegde naar zijn gezin. “Die break was een goede beslissing. Ik kwam tot rust. Helaas overkwam me een ongeluk en brak ik mijn beide polsen. Het leek het definitieve eind van mijn muziekcarrière, maar de dokters kregen ongelijk. Gelukkig. Ik herstelde en na een lange periode van zestien jaren groeide er een behoefte om weer te gaan spelen.”
Het verschil tussen heden en verleden is niet te beschrijven, zegt hij. “Het verschil zit in mij. Ik ben een ander mens geworden. Ik voel me nu veel comfortabeler op het podium. Ik ben spraakzamer en meer ontspannen. Natuurlijk helpen de liedjes mee. Sommige heb ik vijftig jaar geleden geschreven. Breakfast In America bijvoorbeeld. De zeggingskracht is nog even sterk. Net als The Logical Song, Even In The Quietest Moments en Hide In Your Shell – de teksten hebben aan actualiteit niets ingeboet.”
Hoewel Hodgson een drietal soloplaten heeft gemaakt, speelt hij tijdens zijn tournee vooral het materiaal van Supertramp. Alle grote hits zitten er tussen. Give A Little Bit, Dreamer, It’s Raining Again. Allemaal geschreven door Hodgson. Toch laat zijn naam niet bij iedereen een belletje rinkelen. Optreden als Supertramp doet hij daarentegen niet. “De rechten van de bandnaam zijn in handen van Rick. Maar luister, ik bén de band niet. Ik was er een deel van, meer niet.”
Tegenwoordig kruipt hij met regelmaat achter de piano om nieuwe nummers te componeren. Hij heeft een enorm arsenaal aan niet opgenomen liedjes. Maar een nieuw album zal hij niet meer maken. “Misschien neem ik een of twee liedjes op en zet ze op YouTube. Een hele plaat maken, nee dat is een ambacht uit vervlogen tijden. De mensen nemen niet meer de tijd om naar een album te luisteren. In plaats van een luistertrip van veertig minuten, lever ik nu een live-luisterervaring van twee uur.”
Onvermijdelijk is de vraag of Supertramp ooit in volle glorie weer herenigd wordt. “Die kans is nul. Ricks gezondheid is broos. Maar al was hij kerngezond, dan blijft mijn antwoord hetzelfde. Je kunt het vergelijken met een echtscheiding: al willen de kinderen dat vader en moeder weer bij elkaar komen, iedereen weet dat het niet gaat werken. Zo is dat bij ons ook.”
Geld zal hem in ieder geval niet over de streep trekken. “Geld interesseert me niks. En dan zeker weer in die grote hallen spelen. Ik moet er niet aan denken. Het contact met het publiek is me veel te dierbaar. Wij, artiesten, hebben een dienend vak. Je wilt de mensen amuseren, ze een fijne avond bezorgen. Dat is mijn doel. Het moet niet gaan om ego’s of geld. Vooral in de popwereld is dat een wijdverbreid misverstand. Op den duur loopt dat altijd spaak.”
Roger Hodgson: Muziekcentrum Enschede, dinsdag 2 juli. Ook Carré Amsterdam, 2 en 3 september.