Op het nieuwe album Thrust zwaait DeWolff de deuren open naar rock, blues en soul. Met een dergelijk veelzijdig geluid zet het trio iedere zaal moeiteloos naar zijn hand.
Oei, dat is even schrikken. Pablo van de Poel (27), broer Luka van de Poel (24) en Robin Piso (28) hebben net een rondje gemaakt over het bizarre rockfestival Helldorado in Eindhoven. Meedogenloos harde garagepunkbands als Zeke en Supersuckers zetten daar de toon. Voor het podium ontstaan pits waarin naar hartenlust gegooid, getrokken en geduwd wordt. Alles in de beste harmonie, maar toch.
“Dit is een pittig feestje”, klinkt het enigszins benauwd uit de mond van Luka, de drummer van DeWolff. “Als ze ons maar geen ‘pussy-bandje’ vinden.” Is op dit snoeiharde Helldorado wel plek voor DeWolff? Pruimt het uitbundig getatoeëerde en met hanenkammen getooide publiek hun seventies georiënteerde hippierock?
‘Oude zielen in een jong lichaam’ worden ze wel genoemd. Sinds de oprichting van DeWolff, elf jaar geleden, echoën de jaren zestig en zeventig uitbundig na in hun muziek. Deep Purple, The Doors, Led Zeppelin – je kunt er een heel regiment bandnamen aan toevoegen, het is er allemaal in terug horen.
Het wordt wel een beetje overdreven, vindt gitarist Pablo van de Poel. “Noem mij eens een band die niet door de sixties en seventies is beïnvloed. Dat is toch iedereen?” Luka: “Natuurlijk zit er een kern van waarheid in, maar wij zijn toch echt een band van nu. Wij kopiëren niet. We halen wel inspiratie uit die periode.”
Ondanks de referenties klinkt hun sound authentiek. DeWolff klinkt vooral als DeWolff. Hoe krijgen ze dat voor elkaar? “Alle invloeden die we binnen krijgen, gaan door ons persoonlijk filter”, merkt Pablo op. “Samen met de energie van ons drieën maakt dat het geluid van DeWolff.” Hammondorganist Robin Piso denkt dat er lastig een vinger op te leggen is. “Het is iets ongrijpbaars. En dat is maar goed ook, anders kan het een truc worden. Eigenlijk zijn wij helemaal niet bezig met een ‘DeWolff-stempel’, maar het is wel mooi als anderen dat in onze muziek horen.”
DeWolff produceerde zes volwaardige studioalbums, maar tijdens de Europese tournee die ze de afgelopen maanden deden, speelden ze voornamelijk van hun laatste twee albums Roux-Ga-Roux (uit ’16) en Thrust. Robin: “Elke band vindt zijn laatste albums het best. Bovendien laten ze goed horen waar DeWolff op dit moment voor staat.” Luka: “De tracks op Thrust vormen een hechte eenheid. Op onze eerste platen waren het meer losse flarden.”
Deceit & Woo, een van de nieuwe nummers, is een publieksfavoriet in wording. President Trump wordt daarin op de hak genomen (‘He’s a captain of a sinking ship’), maar vooral het contrast tussen de aanstekelijke koortjes en het psychedelische slotstuk stuwt de song naar een bezwerende climax. “We hebben gemerkt dat het nummer in Spanje en Duitsland keihard wordt meegezongen. Dat is echt te gek”, glundert Robin.
Spelen in het buitenland heeft zo zijn voordelen, constateert Pablo. “Tussen de songs door communiceer je met het publiek. In het Engels. Dat is voor mij de taal van de rock ’n roll. Je zingt en praat in het Engels. Als je dan weer in eigen land speelt, schakel je over op het Nederlands. Zo van: ‘Hebben jullie het naar je zin?’ Ik vind dat altijd een lastige overgang.” Luka nuanceert: “Hier zijn de podia nieuw, schoon en ingericht op het maken van popmuziek. Dat is natuurlijk prettig, maar het gaat ook ten koste van de sfeer.”
Veel artiesten die DeWolff hebben geïnspireerd, zijn inmiddels de zestig of zeventig gepasseerd. En ze treden nog steeds op. Heeft het drietal daar gedachten over? Staan zij over veertig jaar ook nog op de planken? “De laatste tijd denk ik daar vaak over na”, beaamt Pablo. “Ik ben nu 27, een beladen leeftijd in de rockwereld. Voor mij is dit het moment om te kijken wat ik verder met mijn leven wil. En dat is in ieder geval door met DeWolff. Ja, over veertig jaar bestaan we nog steeds.” Robin: “Dan worden we een soort Rolling Stones.”
Om klokslag negen uur lopen de drie het grote podium van Helldorado op. De zaal is gevuld met een bont gezelschap punkers, rockers en metalheads. DeWolff wordt echter met open armen ontvangen en broeierige openers als Big Talk en Tombstone Child pakken Helldorado overtuigend bij de lurven. De schroom is verdwenen. Hoezo ‘pussy-band’? DeWolff laat het festival zinderen, maar ook meeklappen en -zingen. Mooi om die stoere gasten in de zaal Deceit & Woo mee te zien zingen. Wooohooo!!!
DeWolff: Dru Ulft 1/12, Burgerweeshuis Deventer 28/12, Luxor Live Arnhem 10/1, Metropool Hengelo 12/1, Hedon Zwolle 18/1.