Drie weken geleden lag het Lowlandsterrein er nog kaal en verlaten bij. Voor directeur Eric van Eerdenburg en zijn team is het ieder jaar weer een uitdaging om op die lege vlakte een van de mooiste popfestivals van Europa neer te zetten.
Op het productiekantoor van Mojo, ergens op een bedrijventerrein bij Utrecht, is het een drukte van belang. Er wordt gebeld, gemaild, vergaderd. De organisatie heeft nog een paar weken voordat het Lowlands-geweld weer losbarst. Dan zullen 60.000 bezoekers de polder bij Biddinghuizen in trekken om drie dagen lang te genieten van een wervelende mix van … Tja, van wat eigenlijk? Pop, kunst, cultuur, wetenschap, politiek – je komt het er straks allemaal tegen. Geen festival zo divers als Lowlands. En dan heeft het ook nog een paar heerlijke hoofdacts op het programma staan. Gorillaz, Kendrick Lamar, N.E.R.D – het kan niet op.
Vanochtend werd Eric van Eerdenburg niet zo lekker wakker. Toch wat kopzorgen bij de directeur van het festival. Is dit wel geregeld? Komt dat wel op tijd? “We hebben nog wat losse eindjes hangen”, zegt hij met een lachje. “Mojo heeft een drukke periode achter de rug. Down The Rabbit Hole, North Sea Jazz, Guns N’Roses en Eminem in het Nijmeegse Goffertpark – veel mensen uit ons team zijn ook bij die evenementen betrokken geweest. We hebben daardoor enige achterstand opgelopen. Maar het komt allemaal goed. Deze ochtend hebben we een productievergadering ingelast en nu zit ik er al wat rustiger bij.”
Sinds 2000 zwaait Van Eerdenburg de scepter over Lowlands. Dat wil zeggen, het eerste jaar fungeerde hij als rechterhand van toenmalig directeur John Mulder, daarna trok hij zelf de kar. Een wereldbaan, zo ziet hij het ook.
Toen hij aantrad als directeur was Van Eerdenburg al goed bekend met de Lowlands-formule. Hij bezocht de allereerste edities en was onder de indruk van de opzet van het festival.
“Ik zag direct dat dit een ander festival was. Tot dan toe waren de meeste festivals niet meer dan een podium op een veld met frietkramen er omheen. Lowlands onderscheidde zich en had een soort underground gevoel. Hoewel de eerste editie in ’93 een enorme financiële flop werd, spatte de potentie ervan af.”
Het oorspronkelijke idee voor A Flight to Lowlands Paradise komt uit de jaren zestig. Tweemaal werd het popfestival (‘happening’) georganiseerd in de Utrechtse Jaarbeurs. Toen al hadden de organisatoren oog voor andere disciplines als theater, dans, poëzie en film. Nog steeds vindt Van Eerdenburg inspiratie in wat er in die periode gebeurde.
“De jaren zestig blijven inspireren. Natuurlijk is Lowlands met zijn tijd meegegaan, maar het uitgangspunt dat een popfestival meer moet zijn dan een rijtje rockbands op een podium, is voor mij essentieel. Er moet ruimte zijn voor experiment, voor nieuwe geluiden. Lowlands wil een afspiegeling zijn van de jonge cultuur.”
Zelf is Van Eerdenburg dit jaar 57 geworden. Jonge cultuur, zei u? “Haha, ik noem het expres geen jongerencultuur. Tot die groep behoor ik helaas niet meer. Jonge cultuur is in mijn ogen niet uitgekristalliseerde cultuur van maximaal vijftig, zestig jaar oud. Ook prima geschikt voor krasse knarren zoals ik. Lowlands is een samenkomst van gelijkgestemde zielen die hiervoor openstaan. Mensen die nieuwsgierig zijn. Leeftijd maakt dan eigenlijk niet zoveel uit.”
Toch is Van Eerdenburg een realist. Hij snapt dat jongeren vaak beter op de hoogte zijn van de laatste ontwikkelingen. Daarom zitten in zijn team jonge programmeurs die een neus hebben voor de nieuwste trends. “Natuurlijk staan er op Lowlands ieder jaar enkele relevante oude acts, maar de boel wordt pas echt opgeschud van onderaf. De indie-cultuur van twintig jaar geleden is veranderd. Goede gitaarbandjes zijn er nog wel, maar vernieuwingen vinden vooral plaats in de elektronische muziek en hiphop. En dan is het goed als je mensen in je team hebt die daar kijk op hebben.”
Ach ja, ouder worden, vindt hij dat een probleem? “Ik vind het wel jammer ja. De onstuimige energie en het enthousiasme van een twintiger heb ik niet meer. Maar op Lowlands blijf je wel jong van geest. Ook ik vraag me weleens af hoelang ik dit kan blijven doen. Ik heb echt geen idee. In ieder geval niet zolang als Michael Eavis van Glastonbury. Hij droeg op zijn 81e het stokje over aan zijn dochter. Anderzijds merk ik wel dat enige ervaring in dit vak gewenst is. Aan de achterkant is Lowlands best een groot bedrijf. Daarom geef ik mezelf nog een paar jaartjes.” Een gulle lach volgt.
Lowlands Biddinghuizen, vrijdag tot en met zondag, 17, 18 en 19 augustus.
Vernieuwingen op Lowlands Volgens Eric van Eerdenburg zit Lowlands ook dit jaar weer vol met innovaties. “Het gebied rond de Heineken en Lima tent krijgt een andere inrichting. Er komen nieuwe iconische lichtmasten en je vindt er Brasserie 2050. Daarin wordt voedsel van de toekomst geserveerd. Het restaurant heeft wetenschappelijk onderzoek gedaan naar de mogelijkheden van de voedselketen. Onlangs hebben we een voorproefje gehad en ik kan je zeggen: de toekomst ziet er voortreffelijk uit. Ook is er aandacht voor mode. Er komt een markt met urban kleding. Twintig experimentele merken presenteren hun collectie.” “Op een ander deel van het terrein komt het Ohlala-laantje. We kregen veel voorstellen van vrouwen om wat te doen met erotiek en pornografie. Er wordt wat gedaan met fantasieën, er komen tentoonstellingen en er zal een Love Hotel verrijzen.” Op muzikaal gebied valt er zelfs voor de ervaren directeur genoeg te ontdekken. “Van een aantal bands had ik nog nooit gehoord. Brockhampton kende ik niet, net als Lauv, Jordan Rakei en Louis The Child. Als het lukt ga ik ze even checken. Wat ik zeker wil zien is Amyl and the Sniffers. Een punkbandje uit Melbourne met liedjes van twee-en-een-halve minuut. Niets nieuws onder de zon, maar wel lekker en energiek.” |