De Ierse zangeres Ciara Sidine slaat een trans-Atlantische brug tussen Ierse folk en alternatieve country. Met twee prachtalbums als voorlopig resultaat.
Als tiener grasduinde Ciara Sidine regelmatig in de enorme platencollectie van haar vader. Folk, country, singer/songwriter. Dat werk. Het liefst muziek uit de jaren vijftig, zestig en zeventig. Pop hoorde ze wel op de radio, maar raakte bij haar niet echt een gevoelige snaar.
“Die tienerjaren hebben mij muzikaal gevormd”, zegt de in Dublin wonende zangeres. “Het grappige is dat mijn zangleraar mij in de richting van de opera wilde dirigeren, maar daar voelde ik niets voor. Mijn hart niet lag niet bij de klassieke muziek. Het heeft dan ook even geduurd voor de puzzelstukjes in elkaar vielen.”
Sidine is een laatbloeier. Ze was al ver in de twintig toen ze haar stem ontdekte. “Ik heb het lang geheim weten te houden”, vertelt ze met een lach. “Toen ik mijn eigen liedjes ging schrijven, kwam de liefde voor Americana en rootsmuziek uit mijn jeugd weer naar boven. Daarna ging het snel.”
Nou ja, snel. Als een acrobaat in de piste moest Sidine heel wat ballen in de lucht houden. Nog steeds eigenlijk. Haar werk als redacteur bij een literaire uitgeverij combineert ze met het maken van muziek. Daarnaast runt ze nog een gezin.
“Er zijn tijden geweest dat mijn echtgenoot me weinig zag. Overdag werkte ik, ’s avonds was ik bezig met muziek. Het is een van de redenen waarom er tussen de beide albums een periode van zes jaar zit.”
Pas op haar veertigste verscheen het debuutalbum Shadow Road Shining en nu ligt de opvolger Unbroken Line in de platenbakken. Spijt heeft ze niet van die late ontwikkeling als zangeres. “Het heeft zo moeten zijn. De songs op die platen had ik nooit kunnen schrijven zonder de levenservaring die ik heb opgedaan. Ik heb kennelijk tijd nodig om te rijpen. Trouwens, ik voel me nog hartstikke jong hoor.”
In haar liedjes klinkt een trans-Atlantische traditie door. Keltische invloeden van Sidines geboortegrond harmoniëren met de alternatieve country van de andere kant van de oceaan. Voor Sidine is die verbinding niet meer dan logisch.
“Van oudsher bestaat er een uitwisseling tussen Ierland en Amerika. Die culturen hebben elkaar altijd beïnvloed, ze onderhouden een sterke band. Gevoelsmatig ligt Dublin dan ook dichter bij Boston, dan bij Berlijn.”
Haar bezigheden in de uitgeverswereld hebben een grote invloed op de teksten die ze schrijft. Het woord is minstens zo essentieel als de melodie. Persoonlijke ervaringen, maar ook politiek-maatschappelijke onderwerpen gaat ze niet uit de weg. Sociale rechtvaardigheid, het voortdurende gevecht voor vrouwenrechten – Sidine laat zich in haar teksten niet onbetuigd. Ook de misstanden in de katholieke kerk worden op poëtische wijze aan de kaak gesteld. En dat in het Roomse Ierland.
Ze lacht. “Ierland is veranderd in de afgelopen jaren. De kerk is minder belangrijk geworden. Gelukkig kiezen de mensen steeds meer hun eigen weg. Natuurlijk zien ook zij dat de kerk verantwoordelijkheid weigert te nemen voor het seksuele misbruik van kinderen. Daarom levert mijn commentaar in een lied als Let The Rain Fall vooral bijval op, nauwelijks kritiek.”
“Het is niet noodzakelijk dat er altijd een geëngageerde boodschap in de tekst zit, maar soms heb ik wel de behoefte om bepaalde kwesties te bekritiseren. Dat zal ik in de toekomst blijven doen. Ben op dit moment alweer bezig met het schrijven van nieuw songmateriaal.”
Sidine verwacht niet dat het volgende album weer zo lang op zich zal laten wachten. “Ik hoop echt dat het dit keer sneller gaat. Platen maken vind ik waardevol. Vooral de samenhang van liedjes op een album vind ik mooi. Je hebt tegenwoordig veel artiesten die zo nu en dan een liedje op internet zetten. Ik hou daar niet van. En mijn generatiegenoten ook niet, denk ik. Maar goed, ik realiseer me dat er tussen die albums niet te veel tijd moet zitten. Het vuur moet blijven branden.”
Ciara Sidine is samen met gitarist Conor Brady te zien in: Hedon Zwolle 13/4, Paradiso Amsterdam 14/4, TivoliVredenburg Utrecht 17/4.