Na de tour met de Pioniers van de Nederpop gaat Johan Derksen opnieuw het theater in. Dit keer met een programma over zijn echte passie, de blues.
Exact een week ligt er tussen de grote apotheose van de Pioniers van de Nederpop in Ahoy en de eerste voorstelling van Johan Derksen Keeps The Blues Alive. Een strakke planning. “Dat kun je wel zeggen. Maar het overkomt me allemaal een beetje. Toen ik met de Pioniers begon, werden we geboekt voor 35 avonden. Het zijn er uiteindelijk 160 geworden. In de tussentijd waren de plannen voor de bluesshow al gesmeed.”
In een theaterfoyer zit Johan Derksen onderuitgezakt op een tweezitsbank. Zodra zijn favoriete onderwerp ter sprake komt, veert hij op. “Eerlijk gezegd ben ik meer van de blues dan van de Nederpop”, beaamt de markante tv-persoonlijkheid annex voetbalanalist. “Blues is ellende. Niet dat ik een neerslachtig type ben ofzo, maar muziek kan mij niet depressief genoeg zijn. Ik haat vrolijke muziek. Zodra de mensen gaan inhaken, haak ik af.”
Al sinds de vroege jaren zestig is Derksen een liefhebber van bluesmuziek. “De invasie van Britse beatbands bracht me in contact met de blues. Voor die tijd wist niemand in Nederland wat dat genre inhield. Al snel luisterde ik naar blues-georiënteerde groepen als The Animals, John Mayall & The Bluesbreakers, The Spencer Davis Group en Them. Zij hebben de blues naar ons land gebracht. En omdat ze covers van Amerikaanse artiesten speelden, kwam ik vanzelf bij de bron terecht.”
“Onze voorstelling begint met het nummer Steal Your Heart Away, geschreven door de Amerikaanse bluesgitarist Bobby Parker. In ’64 namen de jongens van The Moody Blues het op en werd dat hun eerste single. Onlangs ging Joe Bonamassa met het lied aan de haal, waarmee ik maar zeggen wil: blues is tijdloze muziek.”
Derksen ziet zich als een ambassadeur van de getormenteerde muziekstijl. “Ik probeer de blues in Nederland levend te houden, al weet ik dat het een gevecht tegen de bierkaai is. Maar ja, ik heb verder toch niks te doen, dus probeer ik me op deze manier een beetje nuttig te maken.”
Even houdt Derksen zijn mond en luistert naar de achtergrondmuziek die de lege foyer discreet vult. “Hoor je dat? Dr. Hook & The Medicine Show. Ik had hun zanger Dennis Locorriere een keer meegenomen naar ons ordinaire voetbaltalkshowtje. Toen hij begon te zingen, zapten driehonderdduizend kijkers weg. De directeur van RTL was in alle staten. ‘Wat voor gek heb jij meegenomen?’, zei hij.”
De anekdote is volgens Derksen tekenend voor de houding van de media tegen ‘zijn muziek’. “Vroeger was de radio het doorgeefluik van alle soorten muziek. Maar blues wordt tegenwoordig niet meer gedraaid. Net als jazz, reggae en country. Je hoort die stromingen gewoon niet meer. Wat je wel hoort, zijn dj’s die je toeschreeuwen of je een kleuter bent. En dan hebben ze ook nog een schijtlollige sidekick naast zich die zich gedraagt als een cabaretier. Nou, ik kan nog niet glimlachen om die klootzakken.”
Inhoudelijk bemoeit Derksen zich tot in detail met de nieuwe voorstelling. “Wat er wordt gespeeld, bepaal ik. Samen met Micha Hasfeld van The Clarks.”
De Haagse coverband was de basis van de Pioniers van de Nederpop en zal ook de vaste waarde zijn in de vervolgshow. “The Clarks is de beste band van Nederland, maar van blues weten ze niks. Daarom schuiven er specialisten aan als voormalig Cuby-gitarist Erwin Java, toetsenist Roel Spanjers en mondharmonicaspeler Big Pete. Bovendien komt de zwarte zangeres Kat Riggins over uit Miami. Het zou anders een wel erg blanke aangelegenheid worden.”
De intenties van Derksen zijn duidelijk. Toch borrelt de vraag op of de bezoekers straks voor de blues komen of voor Derksen zelf. “Ach, dat vind ik niet zo interessant. Ik leuter de boel een beetje aan elkaar en natuurlijk helpt het dat je een mannetje van de tv bent. Maar wat ik in het theater doe, is puur hobbyisme. Kijk, voetbal interesseert me geen reet. Als ik in Hilversum een hoop onzin moet vertellen over dat spelletje, laat ik me er vorstelijk voor betalen. Maar aan deze theatershows verdien ik niets. De gehele opbrengst gaat naar de muzikanten. In een ver verleden hadden zij grote hits, maar hielden er geen cent aan over. Dat verdween in de zakken van mensen als Joost den Draaijer. Maar ik steel niet van die jongens.”
Blues vindt zijn oorsprong dus in tegenspoed. Heeft Derksen in die zin ook de blues? “Toen ik met pensioen ging, dacht mijn vrouw dat ik wat vaker thuis zou zijn. Maar ik ben nooit thuis. Op mijn zestiende ging ik het huis uit en sindsdien ben ik altijd onderweg. Maar of dat blues is? Tja, je zou het kunnen romantiseren natuurlijk. Maar iedere dag in die kut-file staan, is dat de blues?”
Johan Derksen Keeps The Blues Alive: Cuijk 6/1, Wageningen 12/1, Kampen 13/1, Hardenberg17/1, Zwolle 24/3, Deventer 31/3, Meppel 19/4, Nijverdal 21/4, Enschede 9/5, Apeldoorn13/5, Nijmegen 24/5.